บทที่ 16
รักแรงเฮงซวย
“ลืมๆ มันไปเถอะ คนเฮงซวยพรรค์นั้น!” อชิที่ปกติจะสุภาพต่อหน้าต้นหอมเสมอ เผลอพูดเสียงแข็งกระด้างด้วยความโกรธ
“มีคนดีๆ ตั้งเยอะ พี่ลองมองรอบตัวให้ดี” กลับกลายเป็นภูผาที่อ่อนโยนกับเธอ เพราะเขาใจอ่อนเสมอเมื่อเห็นต้นหอมร้องไห้ เรื่องนี้เป็นมาตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว ต้นหอมจะใจอ่อนเมื่อภูผาพูดสุภาพ แต่ภูผาจะใจอ่อนเมื่อเห็นต้นหอมร้องไห้
“ไม่ได้หรอก ลืมไม่ได้หรอกนะ… ต้นกล้า… อยู่กับฉันมาตั้งครึ่งชีวิต เขา ฮึก เป็นรักแรกเชียวนะ”
“รักแรกเฮงซวยน่ะสิ จะร้องก็ร้องออกมาเลย อนุญาตให้ร้องแค่วันนี้นะ!” ชายหนุ่มปวดใจเหลือเกิน แม้ภายนอกของเขาจะดูสุขุม แต่ภายในนั้นไร้ความอดทนเสียยิ่งกว่าภูผา ชายหนุ่มโอบร่างบอบบางแนบชิดอกเพื่อปลอบประโลม
ต้นหอมร้องไห้อยู่ครู่ใหญ่จนตาบวมแดง โดยมีสองหนุ่มคอยลูบปลอบประโลม เมื่อร้องไห้จนพอใจแล้ว เธอก็ช้อนดวงตาขึ้นมองอชิ เจ้าของอ้อมกอดอันอบอุ่นนี้
“ถ้าเกิดว่า…
