บทที่ 15
ไม่ได้เป็นอะไรกันก็เจ็บ
งานเลี้ยงเล็กๆ ถูกจัดขึ้นโดยมีคนมาร่วมงานไม่ถึงสิบคน เป็นเพื่อนผู้ชายในคณะที่สนิทกับต้นกล้า และต้นหอมกับพีช เมื่อเวลาล่วงเลยมาจนถึงสามทุ่มทุกคนก็ทยอยกลับเพราะพรุ่งนี้มีเรียนต่อ ต้นหอมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
“เดี๋ยวฉันไปส่งนะ”
“อ้าว กล้ายังไม่กลับเหรอ?”
“อืม ว่าจะช่วยพีชเก็บของหน่อยน่ะ”
“เหรอ งั้นฉันช่วยนะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันทำเอง เธอไปพักผ่อนเถอะ” ต้นกล้าว่าพลางยกมือขึ้นลูบหัวต้นหอมเบาๆ สายตาที่มองต้นหอมนั้นอบอุ่นเหลือเกิน หากเธอไม่ได้ยินสิ่งที่พีชพูดในห้องน้ำเมื่อเช้านี้ วันนี้คงเป็นวันที่มีความสุขที่สุดสำหรับต้นหอมเลยล่ะ
ชายหนุ่มขยับตัวเข้าหาหญิงสาว ค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกชนกัน ในตอนนั้นเองต้นหอมเห็นว่าพีชเดินเข้ามา ต้นหอมจึงรีบผลักออก
“เอ่อ ถ้างั้นไม่ต้องไปส่งหรอก เดี๋ยวฉันกลับเอง...” พูดจบต้นหอมก็เดินออกไปทันที... โดยไม่มีวันเห็นสีห
