มายสูดลมหายใจเข้าปอดเมื่อลงจากแท็กซี่ เมื่อผ่อนลมหายใจออกอย่างช้าๆ รองเท้าส้นที่เคยสูงก็ขยับ เดินเข้าไปในคอนโด มายไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น เพราะริมฝีปากเอาแต่พึมพำเบาๆ ว่าต้องไปหยิบกระเป๋าเดินทาง เธอไม่สนใจแม้กระทั่งใบหน้าที่เคยเนี๊ยบเนียนจากการแต่งหน้า ตอนนี้กลับมีร่องรอยคราบน้ำตาให้เห็นจางๆ ผู้ร่วมอาศัยที่ผ่านไปมาก็แค่ชำเลืองมองกับสภาพของเธอ แน่นอนว่ามายไม่มีอารมณ์จะมาสนใจ เพราะอีกไม่กี่นาทีเธอก็จะไม่ใช่คนในชุมชนนี้แล้ว
เสียงประตูดังขึ้นทันทีที่มายสะแกนนิ้วมือเพื่อเปิดมัน ภายในว่างเปล่า มันก็ต้องว่างเปล่า เธอหวังอะไรจะไม่ให้มันว่างเปล่าอย่างงั้นนะเหรอ มันเป็นไปไม่ได้... “โอ้ย! ไม่คิดไม่คิด” มายสะบัดศีรษะตัวเองไปมาทันที เธอทำหลายครั้งมาก มากเสียจนภาพบาดใจนั้นหลุดออกจากสมองความคิดของเธอไปได้
มายมุ่งหน้าไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ในห้องเก็บของลากมันเข้าห้องนอน เธอไม่ได้รีบร้อนอะไร ประตูห้องน
