เป็นอีกเช้าที่ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บระบม เมื่อคืนพี่ไทน์จัดหนักเหมือนตายอดตายอยากมาจากไหน ก้มเลียจนฉันดิ้นพล่านแทบขาดใจอยู่หลายยก กว่าจะยอมหยุดก็ปาไปเกือบตีสามเลย นั่นทำให้สภาพของฉันในตอนนี้ไม่ต่างไปจากซากศพแม้แต่นิด
ภายในห้องยังคงเงียบสงบเหมือนครั้งก่อน แต่ต่างออกไปตรงที่บนโต๊ะ
มีโจ๊กร้อน ๆ พร้อมกับยาแก้อักเสบวางอยู่ เพียงเท่านี้ก็ทำให้ฉันยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจจนหาที่สุดไม่ได้แล้ว
“พี่ไทน์ซื้อให้เหรอเนี่ย!”
ฉันรีบลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างทุลักทุเล คาดหวังให้มีกระดาษโน้ตสักแผ่นเขียนข้อความหวาน ๆ เอาไว้ อย่างเช่น ‘กินยาแล้วนอนพักนะคนดีของพี่’ หรือไม่ก็ ‘เมื่อคืนนี้พี่มีความสุขมาก เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะมาหาใหม่นะที่รัก’
แต่ฉันคงคาดหวังมากเกินไป จนลืมไปว่านี่คือพี่ไทน์ คนที่ไม่เคยทำอะไรหวาน ๆ ให้กับใคร หลังจากที่เขาได้ลิ้มรสสวาทบนตัวของคนนั้นแล้ว
“ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ดีใจสุด ๆ แล้ว”
ฉันยิ้
