ท่ามกลางความมืดสลัวของสองข้างทาง ไม่มีรถแล่นผ่านสวนไปมา มีเพียงผู้หญิงเฉิ่มเบ๊อะที่กระโปรงพีทยาวไปถึงข้อเท้ากำลังลากสังขารตัวเองกลับหอพัก อาการหัวร้อนที่มีอยู่ก่อนหน้าเริ่มลดลงเรื่อย ๆ เพราะถูกแทนที่ด้วยความกลัว รู้งี้น่าจะยอมให้ออมมาส่ง ไปน่าเอาอารมณ์
เป็นใหญ่เลยก้านตองเอ๊ยยย!
เดินมาได้สักพักก็เริ่มมีแสงไฟจากรถสาดมาจากทางด้านหลัง พอให้เห็นทางเดิน แต่จู่ ๆ รถคันนี้ก็เคลื่อนตัวช้าลงแล้วขับเทียบข้างฉัน
“ขึ้นมา”
กระจกรถถูกเคลื่อนลง เผยให้เห็นคนหน้าพวงมาลัยที่ฉันไม่อยากจะ
เห็นหน้าที่สุดในตอนนี้
“พี่ไทน์...”
แอบตกใจเล็กน้อยที่เขาตามมา แต่อย่าคิดว่าฉันจะยอมกลับไปด้วยง่าย ๆ นะ
“ตามมาทำไมคะ”
“ตามมาส่งไง รีบขึ้นมาซะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไทน์ไปส่งพี่แพมเถอะ”
ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชันแล้วรีบสาวเท้าเดิน ทว่ารถสีเหลืองยังคงขับตามมา ไม่ยอมลดละง่าย ๆ
“อย่าประชด เธอไม่ได้มีสิทธิ์ขนาดนั้น”
