ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือเปล่าที่ฉันใช้วิธีนี้ประชดประชันพี่ไทน์จนได้เรื่อง เพราะทันทีที่เขาลากฉันขึ้นมาบนรถได้สำเร็จ รถสีดำก็พุ่งทะยานสู่
ท้องถนนด้วยความเร็วแสง จนฉันต้องรีบควานหาเข็มขัดนิรภัยขึ้นมาคาด ในใจเอาแต่สวดมนต์ภาวนาให้ไปถึงที่หมายอย่างปลอดภัย จนกระทั่งมาถึงคอนโดพี่ไทน์
เขาเอาแต่ลากฉันขึ้นมาด้วยความโมโหขุ่นเคือง ไม่สนว่าแรงบีบที่ข้อมือ
จะทำให้ฉันเบ้หน้าและพยายามจะต่อต้านอยู่หลายครั้ง
“ปล่อยได้แล้วพี่ไทน์ หนูเจ็บนะ!!”
ฉันพยายามงัดฝ่ามือหนาออกจากข้อมือของตัวเองในระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังยกคีย์การ์ดขึ้นมาเปิดประตู แต่กลับไม่เป็นผล ซ้ำเขายังทวีแรงบีบจนข้อมือฉันปวดหนึบไปหมด
พึ่บ!!
ทันทีที่เข้ามาในห้องได้สำเร็จ ฉันก็ถูกเหวี่ยงลงโซฟาจนหน้าคะมำ แต่ก็รีบพลิกตัวกลับคืนมา เป็นจังหวะเดียวกับเจ้าของห้องทิ้งตัวลงมาคร่อมทับร่างฉันเอาไว้แน่น
สองแขนตรึงข้อมือฉันลงโซฟาจนไม่อาจขัดขืน ทำได้เพียงจ้องมอ
