ฉันไม่รู้หรอกนะว่าสำหรับคนอื่นเขาฉลองการที่ตัวเองหายป่วยกันยังไง แต่กับฉันที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บที่ฝ่าเท้า ถูกพี่รหัสบังคับ
ให้มาฉลองที่ผับข้างหอพัก มันอาจจะฟังดูเป็นเรื่องน่าตลก แต่กับพี่ไทน์
ที่หวงฉันเสียยิ่งกว่าพ่อคนที่สอง เขาไม่ได้รู้สึกตลกขบขันไปด้วยเลย
(ไม่ให้ไป!!)
เสียงที่กรอกผ่านโทรศัพท์เข้ามาดังชัดแจ๋วจนฉันต้องเม้มปากแน่น พยายามหาคำพูดที่ฟังดูดีที่สุดเพื่อจะได้ไม่พลาดโอกาสในการออกไป
เปิดหูเปิดตา
“แต่หนูไม่เคยไปร้านเหล้าเลยนะคะ”
(นั่นยิ่งไม่สมควร ที่นั่นอันตราย มีแต่พวกจ้องจะแต๊ะอั๋ง แล้ว
อีกอย่าง ตอนเย็นฉันไม่ว่างเพราะมีนัดกินข้าวกับลูกค้า ไอ้เรสมันก็รู้นี่ แล้วเสือกมานัดอะไรวันนี้วะ!)
คนปลายสายเริ่มสบถออกมาอย่างหัวเสียกับสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ หากไม่ติดว่าตอนเย็นนี้เขามีนัดคุยเรื่องธุรกิจแทนพ่อ ฉันคิดว่าเขาต้องยอมให้ฉันไปอย่างแน่นอน เพราะเขาเองก็จะไปเฝ้าฉันถึงโต๊ะ
