ความเหน็ดเหนื่อยเบาบางลงไปมากหลังจากที่ก้าวขาขึ้นบนรถ ฉันรีบเอนตัวพิงเบาะพลางหลับตาพริ้ม ปล่อยให้แอร์เย็น ๆ ปะทะเข้าหน้าด้วยความผ่อนคลาย
“เป็นไง วันแรกก็หมดสภาพแล้วเหรอ”
พี่ไทน์หันมาถามขณะที่เริ่มเคลื่อนรถออกมาเรื่อย ๆ
“นิดหน่อยค่ะ แต่ไหว”
“ถ้าไม่ไหวจริง ๆ บอกฉันได้นะ ฉันจะได้ให้ตัวสำรองขึ้นมาแทนที่”
แค่นี้ถือว่าเล็กน้อยมาก ถ้าเทียบกับที่ฉันต้องแบกกล้วยเครือใหญ่ลงจากเนินเขาตอนอยู่ที่ต่างจังหวัด แต่จะให้บอกเขาไปตรง ๆ คงไม่ได้ เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้คืออาการสำออยล้วน ๆ
“ไม่ต้องห่วงค่ะพี่ไทน์ หนูจะเอามงกุฎมาให้พี่ให้ได้เลย”
“ดีมาก ถ้าเธอชนะการประกวดฉันมีรางวัลให้”
“โกหกอีกแล้วนะคะพี่ไทน์”
ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหันไปจ้องมองคนข้างกัน
“ฉันไปโกหกอะไรเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ?”
อีกฝ่ายเหลือบมองฉันครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับไปมองถนนตามเดิม
“ก็โกหกว่าจะให้รางวัลยังไงล่ะคะ หนูไม่
