ตรวนรักเงาปรารถนา

ต้องการความช่วยเหลือ...2

“ก็ได้ค่ะ แต่หลังจากนี้คุณไม่ต้องมายุ่งกับเราสองคนแม่ลูกนะคะ” ภูริตายอมรับอย่างไม่เต็มใจนัก เธออยากรับความช่วยเหลือจากเขาแค่เลือด ไม่ใช่การย้ายไปรักษาในโรงพยาบาลเอกชนที่ค่าใช้จ่ายแพงลิบ ที่คนอย่างเธอไม่สามารถจ่ายได้ มันเท่ากับทำให้เธอและเขาต้องมีเหตุผลให้เกี่ยวกับอยู่อีก ทั้งที่เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขา หลังจากจบเรื่องการให้เลือดแล้ว

“ถ้าพิสูจน์แล้วว่าเด็กไปลูกของผมจริงๆ ผมก็คงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ให้เด็กผ่าตัดให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยมาตั้งเงื่อนไขเรื่องนี้” คินน์กล่าวทั้งที่มือเรียวของเขายังลูบไล้ที่หน้าของเด็กน้อยอย่างแผ่วเบา

“ค่ะ งั้นก็ตามที่คุณต้องการ ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่คุณสั่ง เพราะไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ยอมบริจาคเลือดให้ยัยหนู” ภูริตารู้สึกอึดอัดใจในสิ่งที่เขาทำ แต่ในเมื่อเธอไม่มีทางเลือก เธอก็เลยยอมตามน้ำไปก่อน เมื่อบุตรสาวได้รับการผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว เธอค่อยมาตกลงกับเขาอีกที

“ขุน นายไปจัดการเรื่องโรงพยาบาล แล้วก็ขอประวัติการรักษา เราจะย้ายยัยหนูไปให้เร็วที่สุด” คินน์หันมาสั่งการอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะลูบศีรษะเล็กของเด็กน้อยด้วยความสงสาร

แต่การลูบศีรษะครั้งนี้ มันทำให้เด็กน้อยตื่นขึ้นมา เธอลืมตาช้าๆ ก่อนจะมองหน้าชายแปลกหน้าที่ลูบศีรษะเธอด้วยแววตาฉงน

“คุณหมอคนใหม่เหรอคะ หวัดดีค่ะ” เด็กน้อยรีบทักทายผู้ชายคนที่ลูบศีรษะเธอทันที ก่อนจะประนมมือไหว้ด้วยความอ่อนแรง

“ไม่ใช่หรอกครับ ไว้ให้แม่หนูบอกเองดีกว่านะ” คินน์ไม่กล้าบอกเด็กน้อย ทั้งที่เขามั่นใจเต็มอกว่าเด็กน้อยเป็นบุตรของเขา“คุณแม่อยู่ไหนคะ” เพราะร่างสูงยืนบังอยู่ ทำให้เด็กน้อยมองไม่เห็นมารดา ภูริตาจึงเดินเข้ามาเคียงข้างชายหนุ่ม ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนให้กับบุตรสาว

“แม่อยู่นี่ค่ะ เดี๋ยวแม่จะพาหนูไปย้ายโรงพยาบาลนะคะ เราจะได้รีบรักษาหนู แล้วหนูจะได้วิ่งเล่นได้เหมือนเพื่อนคนอื่นสักที” ภูริตายิ้มให้บุตรสาวด้วยความรัก

“ค่ะ น้องมายด์อยากวิ่งเล่นกับเพื่อนแล้วค่ะ” เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เด็กน้อยก็มีกำลังใจขึนมา เพราะตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยได้เล่นกับเพื่อน เพราะร่างกายที่อ่อนแอมาตั้งแต่กำเนิด ตอนนี้มารดาเธอบอกว่าอีกไม่นานเธอจะวิ่งเล่นกับเพื่อนได้ นั่นทำให้เด็กน้อยอยากหายมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า

“แล้วคุณลุงคนนี้เป็นใครเหรอคะ” เด็กน้อยยังไม่ลืมเรื่องคินน์ที่มือของเขายังลูบศีรษะของบุตรสาวอยู่

“เขาคือคุณพ่อของหนูค่ะ” ภูริตาตอบอย่างไม่อยากตอบ เพราะเธอไม่อยากให้ลูกรู้ว่าเธอมีพ่อ หากเขาไม่ยอมรับ หรือหายไป คนที่เจ็บปวดที่สุดจะเป็นบุตรสาวของเธอเอง

“หนูไม่มีพ่อนี่คะ ก็คุณแม่เคยบอกว่าคุณพ่ออยู่บนฟ้า” เด็กน้อยเอ่ยอย่างไร้เดียงสา ส่งผลให้คนที่ยืนข้างๆ ถึงกับสะดุ้ง เมื่อได้ฟังสิ่งที่บุตรสาวตอบกลับ แววตาของเขาจ้องหน้าหญิงสาวพร้อมทั้งคาดโทษเธอไว้ก่อน

“หนูมีพ่อค่ะ พ่อแค่ไม่รู้ว่าพ่อมีหนู ต่อไปนี้พ่อจะอยู่ข้างๆ หนูไม่หายไปไหนอีกแล้วนะ” คินน์เอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิด เด็กคนนี้ขาดทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรจะได้ เขาจะโทษใครดี ทำไมเธอถึงใจร้ายกับเขาแบบนี้

“จริงๆ นะคะ ต่อไปคุณพ่อจะอยู่กับน้องมายด์ตลอดไปใช่มั้ยคะ” เด็กน้อยเอ่ยอย่างมีความหวัง

“ครับ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” คินน์เข้าไปสวมกอดบุตรสาว ทำให้ภูริตามองภาพตรงหน้าด้วยความหนักใจ เธอไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ