ตรวนรักเงาปรารถนา

ต้องการความช่วยเหลือ...1

“คิดง่ายๆ คิดตื้นๆ เธอจะมาตัดสินอนาคตของเด็กแบบนี้ไม่ได้” คินน์ไม่ชอบใจเรื่องที่เขาได้ยินเลย เขาจำได้ทุกอย่างแล้ว จากเรื่องราวที่เกิดขึ้น มันอาจจะทำให้มีอีกหนึ่งชีวิตเกิดขึ้นมา แต่ที่เขาไม่พอใจคือทำไมเธอไม่ยอมบอกเขา โดยเขาไม่ได้นึกถึงเลยว่าถ้าวันนั้นผู้หญิงอย่างเธอไปบอกเขาว่าเธอตั้งครรภ์ เธออาจจะโดนดูถูกว่าปล่อยให้ท้องเพื่อจับเขาก็ได้

“ฉันไม่ได้ตัดสินอนาคตลูก แต่ฉันไม่ต้องการรบกวนคุณไปมากกว่าเรื่องเลือด ได้โปรดอย่ารื้อฟื้นอะไรเลย แค่ตามไปกับฉัน หลังจากนั้นคุณก็ถือซะว่าคุณไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน” ภูริตาวิงวอนด้วยความเจ็บปวด

“ผมตามไปแน่แหล่ะ ถ้าเด็กเป็นลูกของผม ผมไม่มีวันหยุดแค่นี้แค่นอน พาผมไปที่โรงพยาบาลเดี่ยวนี้” ค่ำสั่งจากชายหนุ่มมันทำให้หญิงสาวรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที ตอนนี้บุตรสาวของเธอกำลังจะได้รับการผ่าตัด ในขณะที่ชายหนุ่มเมื่อกล่าวกับหญิงสาวแล้ว เขาก็กดโทรศัพท์เรียกขุนพลมาประจำตำแหน่งคนขับ ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินทางไปที่โรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่ง

เมื่อไปถึงที่โรงพยาบาล คินน์เดินเข้าไปในหอผู้ป่วยเด็กด้วยความเวทนา บางเตียงไม่มีญาติเฝ้า บางเตียงเด็กอาการหนัก อยู่รวมกันด้วยความแออัด เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าหากเด็กเป็นบุตรสาวของเขาจริงๆ เขาจะน่าเวทนาสักแค่ไหน

เขาเดินตามภูริตาไป ก่อนที่จะหยุดอยู่ที่เตียงเตียงหนึ่ง ซึ่งมีเด็กน้อยหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเขานอนหลับอยู่ เขามองไปที่เด็กน้อย หัวใจเขาอ่อนยวบอย่างไม่รู้ตัว นี่แทบจะไม่ต้องตรวจดีเอ็นเอ เขาก็รู้แล้วว่าเด็กคนนี้คือบุตรสาวของเขา

เด็กน้อยหน้าตาน่ารัก แต่ใบหน้าซีดเซียวกำลังหลับอยู่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วใช้มือลูบไล้ที่แก้มนวลของเด็กน้อยด้วยความรู้สึกแปลกๆ สัญชาติญาณบางอย่างมันบอกเขาชัดเจน ว่าเด็กน้อยหน้าตาน่ารักแต่ใบหน้าซีดเซียวคนนี้คือบุตรสาวของเขา

“รีบย้ายไปรักษาที่โรงพยาบาลเอกชนด่วนที่สุด” คินน์หันไปสั่งขุนพลที่เดินตามมาติดๆ

“ไม่ค่ะ รักษาที่นี่น่ะดีแล้ว แกรักษามาตั้งนานแล้ว แล้วฉันก็ไม่อยากจะรบกวนคุณมากไปกว่าการให้เลือด” ภูริตาค้านขึ้นมาทันที

“ไม่ได้ ถ้าเธอไม่ยอมให้ลูกรักษาที่อื่น ฉันก็จะไม่ยอมบริจาคเลือด” คินน์เอ่ยอย่างถือไพ่เหนือกว่า เขาไม่อยากต่อรองเธอในเรื่องแบบนี้ แต่เขาก็จำเป็นต้องทำ เพื่อให้เด็กน้อยได้เข้าการรักษาที่ดีที่สุด ไม่ใช่รักษาตามเวรตามกรรมแบบนี้