ตรวนรักเงาปรารถนา

ลูกของเราต้องปลอดภัย...1

“ไม่ต้องห่วงหรอก ลูกของเราต้องปลอดภัย” ภูริตานั่งร้องไห้น้ำตาซึมอยู่หน้าห้องผ่าตัด เขาซึ่งกังวลใจไม่ต่างกัน ได้แต่ให้กำลังใจหญิงสาว

“ค่ะ ฉันเชื่อว่ายัยหนูต้องปลอดภัย” ภูริตาเอ่ยอย่างนั้นก็จริง แต่เธอก็ไม่สามารถคลายกังวลใจได้ ตราบใดที่ยังไม่ได้รับคำยืนยันจากแพทย์ว่าทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี

“หมอที่นี่เขาเก่งไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก” คินน์เอ่ยออกไปเพื่อปลอบหญิงสาว แต่เขาก็ไม่ได้มีความมั่นใจดังเช่นที่เขาบอกเธอ ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความหวัง เป้าหมายเดียวของทั้งคู่ นั่นก็คือการที่บุตรสาวตัวน้อยของพวกเขาปลอดภัย

เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่รู้ ทั้งสองคนรู้แค่เพียงว่าเวลาที่รอคอยนี้มันยาวนานเหลือเกิน และแล้วการรอคอยที่เต็มไปด้วยความกังวลก็หมดสิ้นลง เมื่อแพทย์ที่ทำการผ่าตัดออกมาแจ้งข่าวดีกับทั้งคู่ แน่นอนว่าการผ่าตัดครั้งนี้ผ่านไปด้วยดี ร่างของบุตรสาวกำลังรอพาไปพักฟื้นที่ห้องพักวีไอพีที่คินน์ได้จัดการไว้ตั้งแต่ต้น

ทั้งสองเดินมารอบุตรสาวที่ห้อง เพียงไม่นานร่างของบุตรสาวที่เพิ่งได้สติก็ถูกพามาที่ห้อง ภูริตายิ้มทั้งน้ำตา เธอดีใจจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้

“หมดเคราะห์หมดโศกนะลูก” มือบางของหญิงสาวลูบไล้ที่ศีรษะเล็กด้วยความรัก ก่อนที่ใบหน้ารูปไข่จะก้มลมจุมพิตที่หน้าผากของบุตรสาว

“คุณแม่ร้องไห้ทำไมคะ” เด็กน้อยเช็ดน้ำตาให้มารดาด้วยความไร้เดียงสา

“แม่ร้องไห้เพราะดีใจที่หนูปลอดภัย” ภูริตากล่าวตามจริง ในขณะที่ร่างสูงมองมาที่สองแม้ลูกด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“ดีใจร้องไห้ได้ด้วยเหรอคะ” เด็กน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัย ด้วยเพราะเป็นเด็กที่ฉลาดเกินวัย ทำให้เด็กน้อยซักไซร้มารดาทันที

“ได้สิครับลูก ไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจเราก็ร้องไห้ได้ทั้งนั้น ไว้หนูโตขึ้นหนูจะรู้เองว่าการร้องไห้ด้วยความดีใจหรือเสียใจมันต่างกันยังไง” คินน์เหมือนระฆังเข้ามาช่วยชีวิตหญิงสาวที่ร้องไห้จนแทบจะหยุดไม่อยู่ แล้วยังต้องมาอธิบายเรื่องนี้กับบุตรสาวอีก

“ก็ได้ค่ะ โตขึ้นน้องมายด์จะรู้เอง” เด็กน้อยเอ่ยออกมาอย่างเข้าใจ

“ว่าแต่เพิ่งผ่าตัดออกมาไม่เจ็บเหรอครับ” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“เจ็บค่ะ แต่คุณแม่สอนให้อดทน แล้วก็ต้องยิ้มบ่อยๆ” เด็กน้อยอธิบายด้วยรอยยิ้ม เด็กคนนี้ความคิดโตเกินวัย ภูริตาเลี้ยงลูกได้ดีจริงๆ