ตรวนรักเงาปรารถนา

ลูกของเราต้องปลอดภัย...2

“เก่งที่สุดเลยครับลูกพ่อ” คินน์กล่าวพร้อมทั้งจุมพิตที่แก้มป่องของบุตรสาว ในจังหวะนั้นเป็นโอกาสเหมาะให้ภูริตาหลบไปเช็ดน้ำตาของเธอ

“เดี๋ยวหนูหายแล้วเราไปอยู่ที่บ้านพ่อนะครับ ที่บ้านพ่อมีสนามหญ้าให้หนูวิ่งเล่นด้วย” คินน์เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม เด็กน้อยที่เคยอยู่แต่ห้องเช่าอย่างเด็กหญิงภูษิตาถึงกับตาโตด้วยความดีใจ เพราะเธอไม่เคยมีสิ่งเหล่านี้ แต่พอมีบิดาเข้ามา เธอจะได้ไปอยู่ในบ้านที่มีสนามหญ้ามันทำให้เด็กน้อยดีใจเป็นอย่างมาก ซึ่งต่างจากมารดาที่แทบจะหยุดร้องไห้ทันที เมื่อได้ยินสิ่งที่เขากล่าว เธอรีบสะกิดเขา ก่อนที่จะถลึงตาใส่ แต่ชายหนุ่มก็ยักใหญ่ไม่สนใจเธอ ซึ่งมันทำให้เธอหมั่นไส้เขาเป็นอย่างมาก

“น้องมายด์จะได้เลี้ยงน้องหมาด้วยมั้ยคะ” เด็กน้อยชอบสัตว์เลี้ยง แต่เธอไม่มีโอกาสได้เลี้ยง แต่เมื่อบิดาของเธอบอกถึงสนามหญ้า จินตนาการของเด็กน้องก็ไปไกลถึงการวิ่งเล่นในสนามหญ้ากับสุนัขของเธอ

“ได้สิครับหนูอยากจะเลี้ยงน้องหมากี่ตัว พ่ออนุญาตครับ แต่มีข้อแม้ หนูต้องตั้งใจดูแลเขานะครับ” คินน์เอ่ยอย่างตามใจบุตรสาว เขาพร้อมจะชดเชยทุกอย่างให้บุตรสาว ในขณะที่คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้แต่เข่นเขี้ยวด้วยความหมั่นไส้

“น้องมายด์ขอเลี้ยงตัวเดียวก็พอค่ะ เดี๋ยวเลี้ยงหลายตัว น้องมายด์รักน้องหมาไม่เท่ากันน้องหมาจะงอนเอา” เด็กน้อยเอ่ยเจื้อยแจ้วกับบิดา

“ได้สิครับ ไว้น้องมายด์หายเมื่อไหร่ พ่อจะพาน้องมายด์ไปเลือกน้องหมานะครับ แต่ตอนนี้น้องมายด์นอนพักก่อนดีกว่า น้องมายด์จะได้หายเร็วๆ เราจะได้ไปเลือกน้องหมาด้วยกันนะครับ” ผู้เป็นบิดาห่มผ้าให้กับบุตรสาว ก่อนที่เด็กน้อยจะหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาชาที่ทำให้เด็กน้อยยังไม่เจ็บแผลผ่าตัดเท่าที่ควร เขาจึงต้องการให้บุตรสาวพักผ่อน เพื่อไม่ต้องรับรู้กับอาการปวดแผล ซึ่งไม่นานลมหายใจของเด็กน้อยก็สม่ำเสมอ นั่นแปลว่าเด็กหญิงภูษิตาหลับไปเรียบร้อยแล้ว

“ลูกหลับแล้ว คุณมาคุยกับฉันก่อน” ภูริตาเดินนำชายหนุ่มออกมาที่ระเบียง เขาต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง หน้าที่ของเขาหมดลงตั้งแต่ให้เลือดแล้ว ถ้ายังอยากติดต่อกับบุตรสาวเธอจะไม่กีดกัน แต่การให้ย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านของเขา อันนี้เธอรับไม่ไหวจริงๆ

“มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” ทั้งที่รู้ว่าหญิงสาวจะคุยเรื่องอะไร แต่คินน์ก็ยังยียวน

“เรื่องที่จะไปอยู่ที่บ้านของคุณฉันขอปฏิเสธ เราสองคนแม่ลูกจะอยูที่เดิม ส่วนคุณถ้าอยากมาหาลูกก็มาหาได้ ฉันไม่ได้กีดกันอะไร” ภูริตาเอ่ยอย่างใจเย็น

“ถามลูกรึยังว่าลูกอยากอยู่ที่บ้านคุณ ไม่ใช่ตัดสินใจเอาตามที่ตัวเองต้องการ แต่ไม่เคยสนใจความรู้สึกลูก เมื่อกี้คุณเห็นมั้ยว่าลูกดีใจแค่ไหนที่จะได้เลี้ยงน้องหมา” คินน์กล่าวจริงจัง

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เด็กๆ แกเคยอยู่กับฉัน ยังไงแกก็ต้องอยากอยู่กับฉัน” ภูริตาไม่ยอมรับความพ่ายแพ้

“งั้นก็เชิญคุณอยู่ที่บ้านของคุณไปคนเดียว ผมจะพาลูกไปอยู่ที่บ้านของผม แต่ถ้าคุณเกิดเปลี่ยนใจ จะมาอยู่กับเราสองคนพ่อลูกก็ได้นะครับ ผมไม่ขัดข้องอะไร” คินน์กล่าวก่อนจะเดินหนี เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โต้แย้งอะไร เพราะเมื่อเขาคิดจะทำอะไร หรืออยากจะได้อะไร เขาไม่มีวันถอยอย่างแน่นอน นั่นทำให้ภูริตาอยากจะกรี๊ดใส่เขา แต่เธอก็ทำไม่ได้