ของขวัญจากเมียไร้ทะเบียน

ค่ำคืนแห่งการร่ำลา

ค่ำคืนแห่งการร่ำลาจบลงด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่เหมันต์ไม่ได้รู้ระแคะระคายอะไรเลยว่าเขาได้สูญเสียเธอไปแล้ว และเธอจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายกลับกลอกอย่างเขา คนที่ไม่เห็นค่าความรักของเธอ เธอก็ควรจะเดินไปจากเขา ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายทิ้งเธอไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แบบนั้นเธอคงไม่มีเวลาได้ตั้งตัว และเจ็บปวดเจียนตายอย่างแน่นอน

เขาช่างเลวร้ายเหลือเกิน เขาหลอกให้เธอฝันกลางวัน เขาหลอกให้เธอรอ ทั้งที่เขาก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเขาต้องแต่งงานกับคนที่มารดาเขาหาให้ แต่เขากลับเลือกที่จะรั้งเธอไว้เพียงเพื่อความสุขของตนเอง และถ้าเธอไม่เผอิญมารู้เอง เขาก็คงจะบอกเธอวันที่เขาต้องแต่งงาน มันโหดร้ายเกินกว่าที่พลอยชมพูจะทนรับไหว เธอจึงเลือกที่จะเดินกลับไปยังรังของเธอ นั่นก็คือบ้าน บ้านที่มีพ่อแม่คอยป้องป้องเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอก็ตาม

เช้าวันต่อมาพลอยชมพูก็เดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัดทันที เธอไม่ร่ำลาเขาแต่อย่างใด เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอถือว่าเธอได้ร่ำลาเขาไปแล้ว พลอยชมพูคนโง่คนนั้นได้ตายไปแล้ว ที่เหลือคือพลอยชมพูคนใหม่ที่พร้อมจะก้าวไปข้างหน้า พร้อมที่จะเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวและทำทุกอย่างเพื่อปกป้องลูกน้อยที่อยู่ในครรภ์ เขาไม่มีวันได้รู้อย่างแน่นอนว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่บนโลกใบนี้ คนโกหกอย่างเหมันต์ไม่สมควรจะเป็นพ่อใครทั้งนั้น

การกลับมาบ้านครั้งนี้ได้สร้างความสงสัยให้กับบิดามารดาของพลอยชมพูเป็นอย่างมาก เพราะถ้าเป็นปกติแล้วพลอยชมพูจะกลับมาบ้านช่วงวันหยุดยาว หรือช่วงเทศกาลเท่านั้น แต่นี่บุตรสาวกลับมาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า แถมดวงตามีรอยบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก มันทำให้นายพนมและนางญาณีต้องมาหน้ากันด้วยความสงสัย แต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามอะไรบุตรสาวออกไป

ระหว่างที่ท่านทั้งสองกำลังมองหน้ากันเลิ่กลั่กอยู่นั้น บุตรสาวของทั้งสองก็คุกเข่าลง ก่อนจะก้มลงกราบแทบเท้าบิดามารดา น้ำตาของเธอไหลออกมาอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เธอไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้อีกแล้ว

“เป็นอะไรลูก อยู่ๆ ก็มากราบเท้าพ่อกับแม่แบบนี้” นางญาณีรีบนั่งลงเข้าไปสวมกอดบุตรสาว ในขณะที่นายพนมก็คุกเข่าลงด้วยความตกใจไม่ต่างกัน

“หนูขอโทษค่ะ หนูทำให้พ่อกับแม่ต้องอับอาย” พลอยชมพูเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเสียงสั่นเครือและมีน้ำตาคลอเต็มสองตา นางญาณีเห็นเช่นนั้นนางก็รีบรวบตัวบุตรสาวเข้าไปกอดด้วยความสงสาร นางไม่รู้ว่าบุตรสาวเป็นอะไร แต่พอได้เห็นน้ำตาของบุตรสาว นางก็ต้องเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก

“หนูเป็นอะไรลูก มีอะไรไหนเล่าให้แม่ฟังซิ” นางญาณีเอ่ยถามด้วยความเจ็บปวด หากว่าลูกเจ็บปวดนางเองก็เจ็บปวดมากกว่าลูกร้อยเท่าพันเท่า

“หนูท้องค่ะแม่ แต่หนูเลิกกับพ่อของลูกไปแล้ว” พลอยชมพูเอ่ยเสียงเครือ เธอพร้อมรับคำว่ากล่าวตักเตือนทุกอย่างจากบิดามารดา เพราะเธอทำเรื่องงามหน้าให้ท่าน เธอคิดว่าเขาจะรักเธอจริง และอยากแต่งงานกับเธอเหมือนที่เธอรู้สึก แต่เปล่าเลย เขากลับไม่เคยรู้สึกอย่างที่เธอรู้สึกเลย