ตอนที่ : 09
1254 คำ
เช้ามืดวันต่อมา
นายหัวอาชาที่นอนไม่หลับทั้งคืนก็รีบลงมาดูชบาที่ห้องเก็บของทันที เพราะเป็นห่วงเธอมากๆ แต่ก็อยากจะสั่งสอนเธอให้เข็ด ว่าการที่เธอวิ่งออกไปในป่าคนเดียวนั้นมันอันตรายมากแค่ไหน
ทว่าเธอกลับนอนนิ่งตัวเย็นหน้าซีด ตรงแขนบวมเป่งเพราะเกิดจากการถูกกัดของแมงมุม
"ชบา! ชบา! ชบาได้ยินฉันมั้ย" นายหัวอาชาพยายามเขย่าตัวปลุกชบาให้ตื่นขึ้นมา
"....."
"เวรละ!" ร่างกำยำรีบอุ้มคนตัวเล็กออกมาจากโกดังเก็บของทันที ก่อนจะพาเธอเข้าไปในบ้านแล้วดูบาดแผล จากนั้นก็ใช้สมุนไพรพื้นบ้านที่มีอยู่ มาดูดพิษออกจากแผลของเธอ เพราะตัวเองก็มีความรู้เรื่องสมุนไพรอยู่พอสมควร
"เกิดอะไรขึ้นครับนายหัว!?" หาญที่มารอเจ้านายทำงานตอนเช้า เห็นว่าชบาถูกอุ้มออกมาจากโกดังเก็บของด้วยความเร่งรีบ ก็ตกใจแล้วรีบวิ่งมาดูเธอทันที
"เธอถูกแมงมุมกัด"
"ห๊ะ!?" หาญอุทาน ถ้าเดาไม่ผิดแขนบวมเป่งและมีรอยกัดขนาดนี้น่าจะเป็นแมงมุมมีพิษ ที่ชอบอาศัยอยู่ตามต้นไม้และพื้นที่ที่รกร้าง
"วันนี้ไม่ต้องไปทำงาน ออกไปต้มน้ำอุ่นแล้วเอาผ้ากับกะละมังมาให้หน่อย"
"คะ ครับๆ นายหัว" หาญรีบวิ่งออกมาเตรียมอุปกรณ์ตามที่นายหัวบอก
ส่วนนายหัวอาชาก็รีบถอดเสื้อผ้าของชบาออกจนหมด ไม่เหลือเลยแม้แต่ชิ้นเดียว เพราะเธอมีไข้สูงต้องเช็ดตัวเพื่อให้ไข้ลด
และต้องรอจนกว่าแขนจะหายบวม พิษไข้ของเธอถึงจะทุเลาลง
ผ่านไปสักพัก
"ได้แล้วครับนายหัว" หาญเดินเข้ามาในห้องของนายหัวอาชา พร้อมกับกะละมังใส่น้ำหนึ่งใบ
"ขับรถออกไปซื้อยาแก้ปวดลดไข้กับยาแก้อักเสบมาให้หน่อย ด่วนๆ เลย"
"ครับนายหัว" หาญรีบลงมาแล้วขับรถออกไปซื้อยาในเมืองทันที
"ชบา ชบา เธอเป็นยังไงบ้างเนี่ย" มือหนาเขย่าคนตัวเล็กเบาๆ เพื่อปลุกให้เธอได้สติขึ้นมา
"อือ...หนาว...หนาว" ชบาครางเสียงพึมพำออกมา แค่นี้ก็ทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาได้แล้ว เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังรู้สึกตัว แต่เป็นเพราะพิษไข้มันเลยทำให้เธอยังไม่ฟื้นขึ้นมา
"ฉันขอโทษนะที่จับเธอไปขังไว้ที่นั่น"
"หนาว หนาว" ชบาคว้าแขนของนายหัวอาชาเข้าไปกอดแน่นเพราะคิดว่าเป็นหมอนข้าง ทำให้แขนของเขาสัมผัสกับหน้าอกของเธออย่างจัง
"อื้มมชบา....เธอจะมานอนอะไรแบบนี้เนี่ย ฉันไม่อยากทำอะไรคนป่วยหรอกนะ" เขาพยายามขยับแขนไปมาเพื่อให้ชบารู้สึกรำคาญ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกมีอารมณ์มากกว่า
"นายหัวใจร้าย ฮึก..."
"......" เสียงพร่ำเพ้อของชบาทำให้นายหัวอาชาหยุดขยับแขน เขาผิดเองที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วจับเธอไปขังไว้ที่นั่น
แต่เป็นเพราะว่าเขากลัวว่าเธอจะได้รับอันตรายจากในป่า และก็ไม่อยากให้เธอไปไหนด้วย เขาเลยต้องทำให้เธอรู้ว่าคนที่ขัดคำสั่งและทำให้เขาไม่พอใจมันต้องเจอกับอะไร
แต่ไม่คิดว่าเธอจะดวงตกโดนแมงมุมกัดแบบนี้
"ขอโทษนะที่ทำให้เธอเจอเรื่องร้ายๆ แบบนี้ตั้งแต่แรกเลย" ความจริงไม่มีใครเคยเข้ามาในที่นี่เลย เพราะนายหัวอาชาไม่เคยมีแม่บ้าน ทุกอย่างเขาเป็นคนดูแลเองหมด
เวลาผ่านไป
หาญที่ขับรถออกไปซื้อยาในเมืองก็กลับมาพอดีทันเวลา เพราะนายหัวอาชาไม่ค่อยมียาพวกนี้เท่าไร ส่วนใหญ่จะเป็นสมุนไพรพื้นบ้าน ก็ไม่รู้ว่าเธอจะกินถูกหรือเปล่าก็เลยให้ลูกน้องขับรถออกไปซื้อในเมืองให้
"ชบาเธอเป็นยังไงบ้างครับนายหัว"
"ไข้ยังไม่ลงเลยว่ะ" นายหัวอาชาตอบ พร้อมกับหันไปมองคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
ยิ่งเห็นหน้าเธอก็ยิ่งรู้สึกผิด อยากจะปลุกเธอขึ้นมาขอโทษให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
"เธอเพิ่งจะกินยาไป แขนหายบวมเมื่อไหร่ก็คงจะหายไข้ล่ะครับ"
"อืม..." แขนของชบาตรงที่ถูกแมงมุมกัดมันบวมเป่งแดงมากๆ
"ดีนะครับที่เธอไม่แพ้พิษแมงมุม ไม่อย่างนั้นคงไม่มานอนอยู่แบบนี้"
"ใช่ โชคดีของเธอ"
โชคดีของชบาที่ร่างกายของเธอแข็งแรงไม่ได้มีโรคประจำตัวอะไร ไม่ได้แพ้พิษของสัตว์อะไรเลย เพราะถ้าเธอแพ้พิษสัตว์มีพิษอย่างนึง เธอคงไม่ได้มานอนอยู่บนเตียงแบบนี้หรอก
เวลาผ่านไป
ตอนนี้อาการไข้ของชบาก็ทุเลาลงแล้ว แต่ก็ยังพอมีไข้อ่อนๆ อยู่บ้าง แขนของเธอก็เริ่มยุบจากอาการบวม แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร
"นายหัวจะให้เธอนอนที่นี่เหรอครับ?"
"อืม...แกกลับไปพักเถอะฉันไม่มีอะไรจะใช้แล้วล่ะ พรุ่งนี้แกก็ไปทำงานคนเดียวก่อนนะไม่ต้องรอ ฉันจะรอจนกว่าชบาจะหายดี"
"ครับนายหัว"
หลังจากที่หาญเดินออกไปนายหัวอาชาก็เช็ดตัวให้กับชบาอีกครั้ง พิษไข้ในตัวของเธอจะได้ทุเลาลงเร็วๆ ก่อนที่ตัวของเขาจะไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านล่าง
เช้าวันต่อมา
"อือ....ปวดหัว" ร่างเล็กขยับตัวไปมาพร้อมกับบ่นพึมพำ ทำให้คนที่นอนอยู่ข้างๆ สะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาเช่นกัน
"ฟื้นแล้วหรอชบา เธอเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนอีกไหม" เขารัวคำถามใส่เธอโดยไม่ได้คิดเลยว่าเธอจะตอบทันหรือเปล่า
ชบายังงัวเงียและยังงงอยู่เลย ภาพจำสุดท้ายก่อนที่เธอจะไม่รู้สึกตัวคือเธอนอนอยู่ในโกดังนั้น พร้อมกับความรู้สึกที่เจ็บปวดบาดแผลเป็นอย่างมาก
แต่ตอนนี้เธออยู่ในห้องของใครสักคน แล้วรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว และเจ็บบริเวณแผลมากๆ เลยด้วย
"อืมม..."
"ชบา..."
คนตัวเล็กพลิกตัวไปมาอยู่พักใหญ่จนสายตาของเธอปรับเข้ากับแสง และก็ได้เห็นหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธออย่างชัดเจน
"นายหัว..."
"ฉันเอง เธอเป็นยังไงบ้างล่ะ"
"ยังไม่ตายหรอกจ้ะ" ถึงเขาจะช่วยเธอออกมาแต่เธอก็ไม่ได้ลืมว่าเขาเองที่เป็นคนจับเธอไปขังไว้ที่นั่น โดยที่ไม่นึกถึงเลยว่าเธอจะกลัวอะไรหรือเปล่า
"ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่ามันจะกัดเธอ"
"....." ชบาไม่ตอบ เธอเลือกที่จะหันหน้าหนีเพราะไม่อยากคุยด้วย แต่ก็ไม่อยากเห็นหน้านายหัวอาชา
"แล้วตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า"
"ไม่เจ็บแล้วจ้ะ แค่มดกัดเดี๋ยวก็หาย"
"ฉันรู้ว่าเธอโกรธ แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งมาประชดกันได้ไหม"
"ชบาอยากกลับไปนอนห้องของตัวเอง"
"นอนอยู่ที่นี่แหละ หายดีเมื่อไหร่แล้วค่อยกลับลงไป"
"......"
"ไม่ต้องมาเถียงด้วย นี่เป็นคำสั่ง!"
"......"
- ผู้เขียน
