การกลับมาอยู่บ้านมันคือวิถีชีวิตของไอ้หนุ่มไทบ้านอย่างเขาที่สุด นอนรับลมใต้ต้นไม้ ดมกลิ่นดินกลิ่นหญ้า เห็นควายตามทุ่งนาและบรรยากาศเงียบสงบ ดีกว่าไปอยู่ในเมืองเป็นไหน ๆ
ไอ้คนลูกทุ่งอย่างเขามันชอบฟังเสียงรถไถรถอีแต๋นที่รู้สึกว่าเพราะกว่ารถเงียบ ๆ อยู่แล้ว ไอ้คนจับจอบจับเสียมอย่างเขาอาจจะสู้คนจับปากกาที่ดูเหมาะกับคุณครูไม่ได้
แต่ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย อยู่บ้านมีอะไรให้ทำ มีเพื่อนให้สุมหัว ไม่ต้องเหงาหรือเป็นส่วนเกินของใคร
“ตกลงยังไง ทำไมได้เอารถน้องมา” ป้าสำรวยเดินมาถามลูกชายด้วยความอยากรู้และสงสัย
ตอนแรกไม่คิดอะไรเพราะคิดว่ารถทั่วไปที่เหมือนกัน แต่พอได้เห็นป้ายทะเบียนก็จำได้ว่ารถบ้านไหน
“มีธุระนิดหน่อยเลยให้เธอไว้ใช้”
“ที่ไปอยู่เมืองไม่ใช่ไปอยู่กับน้องนะ?”
“อะไร” หลับตาตอบกลับเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง แต่ทำไมไม่บอกว่าไม่ใช่ล่ะ
ไม่อยากโกหกแม่
“บอกแม่มาสิ” ถามต่อด้วยความอยากรู้ “ไม่ใช่แอบ
