แค่เจ้านาย

1 ปีที่เเล้ว.. - Za9 University - ความรักของฉันมันเริ่มต้นตอนที่เขาเข้ามาเเบ่งเบาความเจ็บปวดนี้ไป.. มันเริ่มต้นจากวันนั้น วันที่เขาก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย วันที่เราได้ทำความรู้จักกันเเบบผิวเผิน วันที่ฉันไม่คิดเลยว่าตัวเองอาจจะคิดผิดก็ได้ที่ยอมไว้ใจคนเเบบเขา ..เซน เป็นวันรับน้องที่จะมีรุ่นพี่ที่จบเเล้วกลับมาเยี่ยมมหาวิทยาลัยบ้างประปราย วันที่คนอื่นยิ้มรับเเละมีความสุขกับกิจกรรมเหล่านั้น วันที่มีเสียงกองเเละเสียงร้องเพลงเพื่อความบันเทิง เเต่กับฉันคือไม่.. ฉันนั่งร้องไห้อยู่ข้างกำเเพงตึก ไม่กล้าออกจากที่นี่เพราะข้างนอกยังคงมีเจ้าหนี้นอกระบบของพ่อดักรอฉันอยู่ ตอนเเรกฉันคิดว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสได้เจอกับเเสงสว่างซะเเล้ว จนกระทั่งเขาเข้ามา.. "ร้องไห้ทำไม" นั่นคือประโยคเเรกที่เขาคุยกับฉัน.. เพียงเเค่ฉันไม่ไว้ใจที่พูดกับคนเเปลกหน้าเท่านั้นเอง "ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าฉันช่วยเธอได้ฉันจะช่วย ..ไม่ใช่พวกไม่ดี"เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง เเววตาของเขามันกำลังทำให้ฉันเชื่อในสิ่งที่เขาพูด "คุณจะช่วยฉันได้จริงเหรอคะ.."ฉันถามออกไปทั้งๆ ที่ใจรู้ดีว่าปัญหาที่มืดบอดใครก็หาทางออกให้ฉันไม่ได้ "ถ้าเธอเล่าออกมาว่าร้องไห้ทำไม"เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเดิม "ฉันเเค่.." "เธอเป็นรุ่นน้องฉันไม่ใช่? " "ค่ะ ฉันเรียนบริหารค่ะ.."ฉันบอกเเล้วปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ "เธอยอมเเพ้กับชีวิตเเล้วหรือไง"เขาพูดขึ้น ก่อนที่จะยื่นมือมาตรงหน้าฉัน "ไม่ใช่.. ฉันก็เเค่.." "ฉันเกลียดความพ่ายเเพ้.." "ฉันไม่ได้ยอมเเพ้"ฉันบอกเขาเสียงเเผ่ว เเค่ตอนนี้ฉันสู้ต่อไม่ไหวเท่านั้นเอง.. "งั้นก็ลุกขึ้นซะ" ฉันลังเลเล็กน้อยที่จะยื่นมือออกไปจับมือเขา เพียงเเค่เสี้ยวความคิดหนึ่งของฉันที่ค่อยๆ ยื่นมือที่สั่นเทาออกไปจับมือเขาไว้ "ฉันจะพาไปหาอะไรเย็นๆ กิน เธอจะได้ใจเย็นลง" ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ชื่ออะไร รู้เเค่ว่าเขาเป็นคนเเปลกหน้าที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือฉัน.. "ทีนี้จะเล่าให้ฉันฟังได้หรือยังว่าร้องไห้เพราะอะไร"เขาหันมาถามฉันต่อ เสื้อสูทผูกไทอย่างดีบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวมีหน้าที่การงานเเบบไหน ฉันถึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่ฉันเผชิญอยู่ให้เขาฟัง สิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้คือการเเบกหนี้ก้อนโตไว้ที่บ่าสองข้าง หนี้ที่ไม่รู้ว่าชาติไหนถึงจะหมด ทุกอย่างที่ฉันหนักใจคือสิ่งที่ฉันระบายออกไปให้เขาฟัง เจ้าตัวนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบกลับมาว่า.. "งั้นเหรอ" "สิ่งที่ฉันเผชิญ ..มันเจ็บปวด" "พรุ่งนี้มาที่บริษัท ฉันจะสัมภาษณ์เธอเอง ถ้าผ่าน ฉันจะสอนงานให้.." "จะ จริงเหรอคะ"ฉันพูดขึ้นอย่างมีความหวัง "จะได้เอาเงินไปใช้หนี้ที่บ้าน"เขาตอบกลับเสียงเรียบ ใบหน้านิ่งเฉยเกินกว่าที่จะอ่านใจออก เเต่ดวงตากลับดูลึกลับเเละน่าค้นหา เป็นผู้ชายที่มีดวงตาไม่เหมือนคนอื่น ..ที่ฉันเคยเจอมา "พี่พูดจริงใช่ไหมคะ.."ฉันบอกก่อนจะจับมือเขาเเล้วเขย่าเบาๆ อย่างลืมตัว "ฉันพูดจริง เเล้วก็หยุดร้องไห้ซะ ฉันไม่ชอบน้ำตาผู้หญิง"เขาพูดเเล้วหยิบผ้าเช้ดหน้าส่งมาให้ ฉันรับมันไว้ก่อนจะเงยหน้ามองเขาเเล้วคลี่รอยยิ้มออกมา "ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ฮึ่ก.. ฉันจะตั้งใจทำงานให้สุดความสามารถเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ" เป็นครั้งเเรกที่ฉันทั้งยิ้ม หัวเราะเเละร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ใช่.. เขาทำให้ฉันมีความสุข ณ ตอนนั้นฉันทำได้เเค่กล่าวขอบคุณเเละโค้งศรีษะให้กับคนตรงหน้าอย่างเดียว สิ่งที่เขาได้หยิบยื่นให้ฉันมันทำให้คนอย่างเอวาที่เคยมืดมนกลับมามีความหวังอีกครั้งนึง เขาบอกกับฉันว่าเขาไม่พวกไม่ดี เป็นอีกหนึ่งคำพูดที่ทำให้ฉันเชื่อเขาจนหมดใจว่าฉันสามารถไว้ใจเขาได้ โอกาสที่เขามอบให้มันยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้รับจากคนเเปลกหน้า โอกาสที่ฉัน ...ไม่มีวันลืม