ใบบัว....
"ทำไมป้าพูดเหมือนรู้จักพ่อกับแม่ของบัว"
"เอาไว้เมื่อถึงเวลาเอ็งก็จะรู้เองป้าบอกได้แค่นี้
คำพูดของป้าคำปันทำให้ฉันอดคิดมากไม่ได้เพราะสิ่งที่ป้าพูดมันเท่ากับว่าป้าคำปันรู้ว่าพ่อแม่ของฉันคือใครใจจริงฉันอยากจะถามแกให้มากกว่านี้แต่ดูเหมือนแกจะรู้ก็เลยรีบเดินถือถาดแก้วน้ำเดินออกไปจากในครัวทันทีในเมื่อแกบอกว่าเมื่อถึงเวลาฉันก็จะรู้เองฉันก็จะรอให้ถึงวันนั้นก็แล้วกัน ถามว่าถ้าฉันเจอพ่อกับแม่ฉันจะรู้สึกยังไงจะดีใจไหมอันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันเพราะตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยตามหาหรือถามหาพ่อกับแม่จากแม่ครูเลยสักครั้งเพราะฉันคิดว่าถ้าท่านยังรักและคิดถึงฉันท่านคงจะกลับมารับฉันไปอยู่ด้วย
ฉันเลิกคิดมากแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำข้าวต้มต่อเพราะนี่ก็สายมากแล้วเพราะอีกประเดี๋ยวคุณๆ รวมถึงคุณหนูทั้งสองต้องตื่นมาทานอาหารเช้า อันที่จริงหน้าที่ทำอาหารเช้าไม่ใช่หน้าที่หลักของฉันหรอกแต่เพราะป้าแม่ครั
