ตอนที่5 เมาค้าง
1378 คำ
ตอนนี้อยู่บนเรือที่จะพาทุกคนไปยังเกาะ และจะรอรับกลับในช่วง4โมงเย็น
"เอานี่กินรองท้องไปก่อน จะได้กินยา"
ของขวัญส่งกล่องอาหารเช้าให้นาบี ที่ในกล่องเป็นแซนด์วิชชิ้นใหญ่4ชิ้นมาให้ ก่อนจะเรียกคอปเตอร์ที่หน้าตาบูดบึ้งให้มากินด้วยกันกับเธอ
นาบีหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกล หน้าตาดูอ่อนเพลียมาก แต่ก็ยังไม่ยอมลุกขึ้นมา
เหอะ!!!ไม่กินก็ไม่ต้องกินจะซัดให้เรียบเลย
"เป็นไร?นายไม่กินรึไง ไม่หิวเหรอ"
ของขวัญเดินมาถามคอปเตอร์ที่นอนอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว เขาหลับตาไม่อยากสนใจ ตอนนี้เขาปวดหัว และรู้สึกอยากอ้วก
"ไอ้เตอร์กินสักนิดเหอะ ไม่กินมึงจะยิ่งปวดหัว"
"กูไม่หิว อยากอ้วก"
เขาตอบอลันที่เดินมานั่งลงข้างๆ มองดูเพื่อนที่นอนหมดเรี่ยวแรง
"มึงเป็นไรว่ะ กูถามจริง"
คราวนี้เขาเปิดตาขึ้น นอนมองหน้าอลันก่อนจะเหลือบไปมองผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งอยู่เก้าอี้อีกตัว นาบีนั่งกินแซนด์วิชแต่อย่าเรียกว่ากินเรียกว่าฝืนกินจะดีกว่า
"นาบีเหรอที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้"
คอปเตอร์ปัดมืออลันที่จับไหล่เขาอยู่ ไม่ตอบคำถามที่อลันถาม เอาแต่ส่งสายตาคมไปหานาบีที่นั่งไม่รู้เรื่องรู้ราว
เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่รู้ว่าเขาโกรธ เขาทำหน้าบูดบึ้งใส่เธอขนาดนั้นตอนขึ้นเรือ ยังไม่คิดจะมาง้อ
ดีไม่ง้อก็ไม่ต้องง้อ ผู้หญิงอะไร บอกอะไรไม่เคยเชื่อ ต่อต้าน ยิ่งช่วงหลังแข็งข้อหนัก ต่อไปเขาเองก็จะไม่สนใจเธอเหมือนกัน
"มึงไปไกลๆกูไปอลัน กูอยากนอน เดี๋ยวพูดมากๆ กูอ้วกขึ้นมาอีกนะ"
เขาโบกมือไล่อลันก่อนหันหลังนอนหลับต่อแต่อาการของคอปเตอร์อยู่ในสายตาคิงตันมาตลอด ที่เขาสงสัยอาจจะจริง
หึ!!!!ปากแข็งไปให้ตลอดแล้วกัน
นาบีโก่งคออ้วกอยู่ที่ข้างเรือ หลังจากนั่งกินแซนวิชมาสักพัก เธอพยายามกินให้หมดชิ้น แต่อาการพะอืดพะอมทำให้เธอฝืนกินไม่ไหว
กระปุกมายืนลูบหลังเธอพลางบ่นไปอีกยก ตอนนี้ใครอยากจะบ่นก็บ่นเลย เธอยอมหมดแล้ว ประสบการณ์ดื่มแอลกอฮอล์ครั้งแรกทำเธอไม่กล้าดื่มอีก
มันไม่เห็นสนุกเลย ตอนนี้เธอมึนหัวขั้นสุด ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากนอนอย่างเดียว
"แย่กันทั้ง2คน เอาไงดีให้พวกมันนอนรอในเรือมั้ย สงสารว่ะ"
"รู้งี้ให้มันนอนที่ห้องก็ดี ยังอยากให้มาถ่ายรูปกัน ที่เกาะมันสวย"
กระปุกเห็นด้วยกับอลันและเพื่อนคนอื่นให้2คนนี้นอนพักในเรือสักหน่อย เผื่ออาการดีขึัน ค่อยมาตามให้ไปถ่ายรูปกันช่วงบ่าย
"ทำเป็นเก่ง"
เมื่อทุกคนลงจากเรือไป เสียงบ่นพึมพำก็ตามมาจากร่างสูงที่นอนหันหลังอยู่ เขาไม่ได้หลับแค่รู้สึกอยากพักสายตา ได้ยินทุกอย่างที่เพื่อนพูด รวมถึงได้ยินคนตัวเล็กอ้วก
นาบีเดินไปหยุดที่เก้าอี้ก่อนนั่งลงใกล้กับที่คอปเตอร์นอน เธอหยิบขวดน้ำขวดเล็กปาใส่หลังคนตัวสูงที่ทำเป็นนอนนิ่ง
"โอ้ยย!!!! นาบีเป็นอะไรห๊า"
"ตัวเองอาการก็ไม่ได้ดี มาด่าคนอื่นเขา"
"เดี๋ยวนี้รุนแรงนะ ถ้าฉันรุนแรงขึ้นมาบ้างเธอจะรับไม่ไหวนะ"
เธอหยุดเพราะดวงตาคมที่มองมา มันมีความดุดัน และน่ากลัว เขาจงใจข่มขู่ให้เธอกลัว แม้ไม่รู้ว่าเขาขู่จะทำอะไร แต่เธอก็อยากท้าทายเขาเหลือเกิน
"นายจะทำอะไร"
เขาใช้ลิ้นกระพุ้งแก้มอย่างไม่พอใจ ไม่คิดเลยว่านาบีจะมีเวอร์ชั่นนี้ด้วย เขาไม่เคยเห็น ปกตินาบีที่เขารู้จักจะเป็นคนเรียบร้อย ไม่ค่อยพูด ทำไมตอนนี้เธอเปลี่ยนไปจนเขาควบคุมไม่ได้
"เธอคิดว่าผู้หญิงผู้ชายอยู่กัน2คนเขาทำอะไรกัน"
คอปเตอร์ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ คนตัวเล็กใช้มือดันตัวเขาไว้
"นี่โรคจิตไปแล้วรึไง"
"ไม่กลัวเหรอ ไหนพูดเพราะๆให้เตอร์ฟังหน่อยสิ"
นาบีอ้าปาเหวอกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของเขา นี่เขาเมาค้างจนสมองกลับไปแล้วรึไง ถึงมาพูดจาอะไรเลี่ยนๆชวนอ้วกแบบนี้
"ขยับไปอีกสิ จะเข้ามาใกล้อะไรหนักหนา"
"นาบีเขินเหรอ?อยากจะทำอะไรแปลกๆกันไหม ตอนนี้อยู่กัน2คนนะ"
คราวนี้เธอรีบผลักเขาแล้วลุกขึ้นเดินหนี หน้าร้อนวูบวาบไปหมด เธอเอามือตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติที่หายไปชั่วขณะ
อาการเมาค้างหายเป็นปลิดทิ้ง เธออยากลงเรือไปหาเพื่อนๆ แต่ไม่รู้ทำไง หันไปมองร่างสูงของคอปเตอร์ที่ยังส่งแววตาล้อเลียนมาหาเธอ
นาบีหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหากระปุกให้มารับเธอไปด้วย ตอนนี้เธอไม่อยากอยู่บนเรือสักวินาทีเดียว ยิ่งมีสายตากรุ่มกริ่มส่งมาเป็นระยะเธอยิ่งออกอาการลนลาน
ไม่ได้กลัว...อาการที่เธอเป็นไม่ใช่อาการกลัว ใจที่เต้นแรงอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้เต้นเพราะกลัว แค่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะแพ้
"อะ อะไร นายจะทำอะไร"
คอปเตอร์เดินมานั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับเธอ เขาหัวเราะเบาๆกับท่าทางตื่นกลัวเหมือนลูกนกของเธอ
"แค่มานั่งรอเพื่อนมารับ"
นาบีถอนหายใจเบาๆ นั่งมองคอปเตอร์ที่หยิบแซนด์วิชในกล่องขึ้นมากินหน้าตาเฉย อาการเมาค้างของเขาหายไปแล้ว เมื่อได้แกล้งคนตัวเล็ก
"พูดเพราะๆเหมือนเมื่อคืนได้มั้ย ฉันอยากฟัง"
"อะไรพูดเพราะอะไร ฉันไม่เข้าใจ"
นาบีแกล้งจำไม่ได้ เธอไม่มีวันพูดในเวลาปกติแบบนี้แน่นอน
"แล้วจำได้มั้ยว่าฉันทำแบบนี้กับเธอ"
พูดจบคอปเตอร์ยื่นหน้ามาหอมแก้มเธอแรงๆ นาบีตกใจผลักเขากระเด็นไปกองกับพื้น
"โอ้ย!!!!นาบีฉันเจ็บนะ"
"แล้วนายมาหอมแก้มฉันทำไม เมื่อคืนก็หอมหน้าผาก ทำไมทำอะไรแปลกๆ"
"หึ หึ ไหนบอกจำไม่ได้"
นาบีหน้าเหวอตกใจที่โดนชายหนุ่มจับได้ว่าเธอไม่ได้ลืมเรื่องเมื่อคืน
"เตอร์นายไปนั่งทำไมบนพื้น แล้วนี่นาบีทำไมแกหน้าแดงขนาดนั้น ร้อนมากเหรอ"
เสียงลูกปลาช่วยชีวิตเธอเอาไว้ นาบีรีบเดินไปหาลูกปลาและดึงให้ลงจากเรือไปพร้อมกันทันที โดยคอปเตอร์ตามมาห่างๆ
"ไอ้เตอร์ทำไรแก ทำไมดูกลัวมันขนาดนั้น"
ลูกปลาที่เห็นอาการแปลกๆของเพื่อน มันดูไม่ปกติ นาบีเอาแต่คอยมองไปที่คอปเตอร์ตลอดเวลาเหมือนระแวงอะไรสักอย่าง
"ปะ เปล่า ไม่ได้ทำไร"
"มันทำตัวแปลกๆตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
ตลอดทั้งวันจนนั่งเรือกลับ นาบีคิดมากเรื่องคอปเตอร์ตลอด จนเธอไม่สนุกเหมือนเพื่อนคนอื่นทั้งที่จริงบรรยากาศที่เกาะดีมาก ชายหาดก็สวย เธอได้ถ่ายรูปแค่ไม่กี่รูปเอง พอกลับมาถึงบ้านพักก็เสียดายที่ปล่อยเวลาไปกับการคิดมากเรื่องคอปเตอร์ ทั้งที่เจ้าตัวเองก็ยังทำตัวปกติไม่ได้คิดมากเหมือนเธอ
ตลอดจนช่วงปิดเทอมผ่านไป นาบีกับเพื่อนที่เตรียมตัวมาอยู่หอพักตั้งแต่ก่อนเปิดเทอม อีกไม่กี่วันเธอก็จะเป็นนักศึกษาอย่างเต็มตัว
เธอไม่ได้เจอกับคอปเตอร์เลย ตั้งแต่กลับจากเที่ยวทะเล เพราะต่างคนต่างเตรียมตัวเปิดเทอมกันทำให้ไม่ค่อยมีเวลานัดเจอกัน อีกอย่างเธอก็พักในหอพักของมหาลัย เพราะสุดท้ายเธอก็ไม่กล้าขอพ่อออกไปอยู่หอข้างนอกอยู่ดี
- ผู้เขียน
