มิรินดาเข้ามาในห้องพักครูด้วยความเริงร่าดีใจเพราะคิดว่าจะได้พบมารดาหรือไม่ก็บิดา หรืออาจจะมาทั้งสองคนเลย
แต่แล้วเท้าเล็กก็จะชะงักกึก เมื่อเข้ามาภายในห้องพักครูแล้ว เห็นแผ่นหลังกว้างคุ้นตาของใครบางคนสะท้อนเข้ามาในสายตา
ต่อให้เขากลายเป็นเถ้าธุลี หล่อนก็จดจำได้ไม่เคยลืมเลือน
“พี่หนึ่ง...”
เจ้าของชื่อค่อยๆ หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า รอยยิ้มอ่อนโยนของเขามันแปลงร่างเป็นมีดดาบฟันฉับจนหัวใจของหล่อนขาดวิ่น
ทำไมเขาต้องยิ้มแบบนี้ให้หล่อนด้วย ในเมื่อเขาไม่เคยรักหล่อนแม้แต่นิดเดียว
หญิงสาวรีบตั้งสติ และก็จะวิ่งหนีออกไปจากห้องพักครู แต่อินทัชปฏิกิริยาไวมาก เขาก้าวมาดักหน้าเอาไว้เสียก่อน
“ทำไมหนีพี่มาอยู่ซะสูงแบบนี้ล่ะมิริน”
หล่อนมองใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่ตัวเองไม่เคยหยุดรักได้เลยผ่านม่านน้ำตา หล่อนเจ็บปวดกับความจริงเสมอ
ความจริงที่รู้ดีว่าเขาไม่มีวันรัก...
“หลีกทางให้มิรินด้วยค่ะ”
คำพูดห่างเหิ
