“เรน” หลังจากฉันมาถึงที่ด้านล่าง พี่แตงค์ก็เรียกฉันขึ้นก่อนจะเดินมาหา
“พี่แตงค์มีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้เรียกเรนมาด่วนแบบนี้” ฉันถามพี่แตงค์ออกไป
“ไปคุยข้างบนดีกว่า” พี่แตงค์พูดขึ้น แต่ทำไมสายตาที่เขามองฉันมันดูแปลก จะเหมือนเศร้า แต่ก็เหมือนมีความสุข อะไรของเขากันแน่
แล้วพี่แตงค์ก็พาฉันขึ้นลิฟท์มายังชั้นบนสุดของโรงแรม ก่อนจะพาฉันเดินไปยังห้องๆหนึ่งที่มีชื่อใครบางคนที่ฉันรู้จัก พี่แตงค์เคาะประตูเสร็จก็เปิดเดินนำฉันเข้าไป และฉันก็ตามเขาเข้าไปในห้อง ก่อนจะเห็นคุณประธีพนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้าออกไป ถึงแม้ตอนนี้จะรู้สึกสับสนว่าพวกเขาเรียกฉันมาทำไม จะว่าพวกเขารู้เรื่องที่ฉันเป็นลูกของคุณประธีพก็ไม่น่าใช่ เพราะแม่ไม่เคยท่าน
“นั่งก่อนสิ” คุณประธีพพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ก่อนจะลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมาที่โซฟาที่ฉันกับพี่แตงค์นั่งอยู่
“ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไ
