Phakin (09) ตามมา
1230 คำ
>
"มึงเป็นห่าอะไรของมึงวะไอ้คิน อยู่ๆ ก็อยากตามไปซะงั้น มันมีอะไรน่าสนใจวะ กะอีแค่เด็กไปทำกิจกรรม มึงก็เคยผ่านมาแล้วไม่ใช่หรือไง!" เพื่อนสนิทนั่งบนภาคินมาตั้งแต่ขึ้นรถ จนกระทั่งตอนนี้เดินทางมาได้ครึ่งทางแล้ว เพื่อนสนิทก็ยังไม่หยุดบ่น
เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องตามนักศึกษาที่ไปทำกิจกรรมกันด้วย ถึงจะรู้ว่ามีผู้หญิงที่ภาคินเคยพลาดไปมีอะไรด้วยไปทำกิจกรรมนั้น แต่มันก็ไม่เห็นแปลกเลยนี่นาที่เด็กนักศึกษาที่เรียนอยู่คณะนี้จะไปทำกิจกรรมกัน
"มึงจะบ่นทำไมนักหนาวะเนี่ย ตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว หูกูชาหมดแล้วไอ้เวร!" ภาคินตอบกลับ
"แม่ง! เสียเวลากูอยู่กับเด็กชิบหาย!"
"เออน่า กลับไปเดี๋ยวกูหาเด็กใหม่ให้"
"เออ!"
"ว่าแต่อายุรุ่นพี่ที่เป็นคนนำคณะนี้ไป มันเป็นใครวะชื่ออะไร?"
"ชื่อเสือมั้ง เห็นน้องกูบอกแบบนั้น"
"....." ภาคินถอนหายใจอย่างแรงเมื่อได้ยินแบบนั้น เพราะเขาจำได้ว่าคนที่ส่งข้อความมาหาวันใหม่ก็ชื่อเสือเหมือนกัน และน่าจะเป็นคนเดียวกัน
"มึงรู้ไหมว่ามึงทำลายความสุขของกู น้องกูมันอุตส่าห์ไม่อยู่ตั้งอาทิตย์นึง กูก็คิดไว้แล้วว่าหูกูมันคงโล่งสบาย เพราะกูอยู่กับน้องกูทุกวันมันก็บ่นกูทุกวัน แม่งเป็นน้องหรือเป็นแม่ก็ไม่รู้" เพื่อนสนิทบ่นจนพูดลิ้นพันกัน
"มึงกับน้องมึงนี่นะ ไม่ถูกกันเลยหรือไง!"
"ก็เพราะว่ามันขี้บ่นกูไง ตั้งแต่แม่ตายก็มีมันเนี่ยแหละที่คอยบ่นกู ขึ้นแท่นมาแทนแม่กูบ่นกูได้แม่งทุกวี่ทุกวัน ตั้งแต่กูตื่นนอนยันล้มตัวนอน"
"เหอะ! มันก็ดีแล้วนี่หว่า มีน้องสาวคอยเป็นห่วงเป็นใย"
"เออ มันก็ดีนั่นแหละ แต่มึงเข้าใจคำว่าต้องการอิสระมั้ย ไม่ใช่จะไปไหนก็ต้องคอยถาม พอกูจะมีแฟนก็ต้องพามาให้มันทำความรู้จักถ้าไม่ถูกชะตามันก็ไม่ให้กูคบ มึงว่ามันเรื่องมากมั้ยล่ะ"
"ไม่ว่ะ ดีซะอีกน้องมึงมันจะได้คัดคนไม่ดีออกไปจากชีวิตมึง"
"มึงเป็นลูกคนเล็กมึงไม่รู้หรอก มีแต่คนตามใจมึงนี่นาทั้งพี่ชายมึงทั้งพ่อแม่มึง"
"....." ภาคินนั่งยิ้ม เพราะเขาเองก็มีผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าน้องอีกคนนึง แต่เขาไม่เคยนับว่าเธอเป็นน้อง เพราะเธอเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง
วันใหม่แทบจะไม่สนใจอะไรเขาเลยด้วยซ้ำ อยากจะไปไหนก็ไปอยากจะทำอะไรก็ทำ ต่างจากภากรที่เธอคอยเป็นห่วงเป็นใยไม่ว่าจะไปไหนมาไหนก็จะคอยถามไถ่ตลอด
มันเลยทำให้ภาคินคิดว่าตัวเองดูเหมือนคนที่ไม่มีตัวตนอยู่ในสายตาของใคร
นั่นมันจึงทำให้เขารู้สึกไม่ชอบวันใหม่เธอเอามากๆ มาตั้งแต่เด็กแล้ว
"แล้วนี่ใจคอมึงจะเดินทางทั้งคืนเลยหรอวะ?"
"อืม...." ภาคินตอบสั้นๆ
"ไอ้เหี้ย มึงจะบ้าแล้วเหรอมึงเป็นคนนะไม่ใช่หุ่นเหล็ก ขับขึ้นเขานะเว้ย มันอันตราย จอดนอนพักแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยเดินทางต่อ"
"ไม่ กูจะไปคืนนี้เลย" ภาคินยังยืนยันคำเดิม
"ไอ้คิน มึงไม่ห่วงตัวเองมึงก็ห่วงกูบ้างเถอะ มึงลากกูมายังไม่พอยังจะเอากูไปเสี่ยงอันตรายกับมึงด้วยอีกหรอวะ กูยังมีครอบครัวต้องดูแลนะเว้ยไหนจะน้องกูอีก"
"เมื่อกี้มึงยังบอกอยู่เลยว่าน้องมึงน่ารำคาญ?"
"เออ แล้วน้องตัวเองใครจะไม่รักบ้างวะ กูก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ น้องกูนะเว้ยจะไม่รักได้ไง!"
"เออๆ เดินทางพรุ่งนี้เช้าก็ได้ แวะหาโรงแรมพักก่อน"
"......" เพื่อนสนิทถอนหายใจออกมาอย่างแรง เหมือนกับว่าโล่งอกมากๆ ที่อย่างน้อยภาคินก็ยังฟังคำพูดของเขา
เวลาต่อมา
ภาคินขับรถมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงโรงแรม จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปพักในโรงแรมทันที
"พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้านะมึง กูจะออกเดินทางแต่เช้า"
"เออๆ แค่นี้ใช่ไหมกูจะได้ไปนอน ปวดหลังชิบหาย"
ทั้งสองแยกย้ายกันไปนอนในห้องพักของตัวเอง
Phakin : กล้ามากนะที่ไม่ยอมบอกฉัน ว่าจะต้องไปทำกิจกรรมค้างคืนกับรุ่นพี่
ภาคินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปหาวันใหม่ แต่เขาลืมไปว่าบนดอยน่าจะสัญญาณไม่ค่อยดี เล่นอินเทอร์เน็ตไม่น่าจะได้
Phakin : กลับบ้านไปเธอโดนหนักกว่าที่เจอแน่ โทษฐานที่เธอไม่ยอมบอกฉัน
เขาส่งข้อความสุดท้ายไปหาวันใหม่ก่อนจะปิดโทรศัพท์แล้วนอนหลับพักผ่อนไป
.......
เช้าวันต่อมา
"เร็วๆ ดิ"
"เออๆ ก็มาแล้วนี่ไง เร่งอยู่ได้" เพื่อนสนิทบ่น ก่อนจะพากันเดินไปขึ้นรถแล้วออกเดินทางต่อทันที
"ไอ้คินกูถามอะไรมึงหน่อย"
"ว่า?"
"ทำไมมึงถึงได้ดูสนใจน้องนักศึกษาที่เป็นเพื่อนสนิทของน้องกูจังเลยวะ ไหนมึงบอกน้องเขาแค่เมาแล้วพลาดไปมีอะไรกับมึงไง"
"อือ..."
"อือ...นี่คือ?? สนใจหรือว่าไม่สนใจ?"
"ไม่เชิง กูแค่อยากเอามาเก็บไว้อีกคนนึง เล่นๆ"
"ไอ้เหี้ย มึงมันจะเกินไปแล้วนะไอ้คิน นั่นมันเพื่อนสนิทของน้องสาวกูนะเว้ย ถ้ามึงไปทำอะไรให้เพื่อนสนิทของน้องสาวกูร้องไห้ มีหวังกูโดนหนักแน่ๆ"
"ทำไม?"
"ก็เพราะว่ากูเป็นเพื่อนมึงไง"
"ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกันเลย กูก็คือกู มึงก็คือมึง"
"มึงรู้จักผู้หญิงน้อยไปซะแล้ว ถ้ามึงมาอยู่ในร่างของกูมึงจะเข้าใจ ว่าน้องสาวกูมันเป็นยังไง"
"....."
"แล้วนั่นลูกเต้าเหล่าใครก็ยังไม่รู้เลย มึงรู้หรอว่าน้องใหม่เขาเป็นลูกใคร บ้านอยู่ที่ไหน"
"เรื่องแค่นี้ทำไมกูจะไม่รู้วะ"
"อ้อกูลืมไป ว่าต้นตระกูลมึงเป็นมาเฟีย แล้วมาเฟียก็สืบทอดมาที่มึงด้วย แต่กูขอเตือนเอาไว้อย่างนึงนะ ผู้หญิงไม่ใช่ของเล่น ถ้ามึงจะคิดว่าผู้หญิงทุกคนเป็นของเล่นสำหรับมึง วันใดวันหนึ่งถ้ามึงมีของเล่นชิ้นโปรดอยู่ในมือ แล้วมึงเสือกทำมันหาย มึงจะร้องไห้เพราะของเล่นเข้าสักวัน"
"เหอะ! ไม่มีทาง!" ภาคินหัวเราะให้กับคำพูดของเพื่อนสนิท
แค่ผู้หญิงไม่สามารถทำให้เขาเสียน้ำตาได้หรอก
"เตือนดีๆ แล้วนะเว้ย อยากคลานเป็นหมาร้องไห้มาหากูก็แล้วกัน เพราะถ้าถึงวันนั้นกูจะสมน้ำหน้ามึงแทนคำปลอบใจ"
"....." ภาคินได้แต่นั่งยิ้ม ดูไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับคำพูดของเพื่อนสนิทเลย
"ตั้งแต่กูเกิดมา ผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้กูร้องไห้ได้ก็มีแค่แม่คนเดียว ส่วนผู้หญิงคนอื่นอย่าหวังว่าจะได้เห็นน้ำตากู"
"สาธุ กูจะรอดูวันที่เสือกลายเป็นหมา!"
- ผู้เขียน
