เด็กขุนพล

-6- ใจอ่อน

-6-

ใจอ่อน

มือเรียวจิกลงบนผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่เมื่อขุนพลใช้เรียวลิ้นร้อนชื้นตวัดเลียหยอกเย้าติ่งกระสันเพื่อกระตุ้นสัญชาตญาณในร่างกายหญิงสาวให้ตื่นขึ้นมา

"ขอร้อง...ฮึก...ไม่ทำแบบนี้ได้ไหม" อังอังร้องขออดีตแฟนหนุ่มด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนา ทว่าขุนพลกลับเงยหน้าขึ้นมาจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์

"ทำไมวะ ของมันเคย ๆ กันอยู่จะเล่นตัวไปทำไม" เพราะความหึงหวงที่เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นทำให้ขุนพลหน้ามืดตามัวตีเจตนาของหญิงสาวผิดไป เขาจึงมองข้ามความน่าสงสารของเธอไปอย่างสิ้นเชิง

"เฮียขุน"

เพียงแค่ได้ยินสรรพนามที่คุ้นเคยหัวใจแกร่งก็ดูเหมือนจะกระตุกสั่นไหวในแวบแรกก่อนจะแปรเปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนเดิม

"ฮึก...อย่าทำกับหนูแบบนี้เลยนะ" มือเรียวยกมือขึ้นพนมมือไหว้ร้องขอความเห็นใจจากอดีตแฟนหนุ่มอีกครั้งเมื่อเห็นเขาใจเย็นลง

ขุนพลมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน ยิ่งเห็นเธอร้องไห้เขาก็ยิ่งโกรธว่าทำไมพอเป็นเขาเธอถึงต้องร้องไห้

"เฮียมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ" ขุนพลถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำนัยน์ตายังคงฉายแววดุดัน

อังอังรีบส่ายหน้าทันทีเพื่อไม่ให้เขาโกรธไปมากกว่านี้ การทำให้เขาใจเย็นลงเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เธอรอดไปได้ ร่างบางรีบดันตัวลุกขึ้นคลานไปกอดเอวสอบเอาไว้แน่น

"เฮียขุนพลที่หนูรู้จัก"

"..."

"จะไม่ทำร้ายหนูใช่ไหม" อังอังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ ทว่าคนฟังอย่างขุนพลก็ได้ยินทุกถ้อยคำอย่างชัดเจน

"ลุกไปอาบน้ำ จะได้มานอน" มือหนายกขึ้นมาลูบศีรษะทุยเบา ๆ เหมือนตอนที่เขาชอบทำเวลาที่เธออ้อนเขาเมื่อตอนที่ทั้งสองยังเป็นคนรักกัน

"หนูอยากกลับบ้าน"

"อย่าดื้อ เฮียไม่ชอบพูดซ้ำ"

"แต่หนูไม่อยากอยู่ที่นี่" อังอังยืนยันคำเดิมพร้อมกับหยดน้ำตาใส ๆ ที่ไหลลงมาเปรอะเปื้อนหน้าท้องแกร่ง

"ทำไม อยู่กับเฮียมันจะตายรึไง" อารมณ์เดือดดาลเริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้งเมื่ออังอังปฏิเสธที่จะอยู่กับเขา ทำให้คนตัวเล็กต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธทันที

"มะ...ไม่ใช่แบบนั้นนะ หนูแค่ไม่อยากอยู่ที่นี่ตรงนี้...ตรงที่ของเฮียกับผู้หญิงคนอื่น" อังอังพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาใบหน้าหวานก้มลงหลบซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้อีกครั้ง

"ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยจะพาไปที่อื่น"

ขุนพลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นลงกว่าเดิมเมื่อได้ฟังคำอธิบายจากปากของอดีตแฟนสาว

ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าคมคายอีกครั้งราวกับต้องการคำตอบว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหนแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบกลับ ขุนพลผละตัวออกจากร่างบางไปรอข้างนอกเพื่อระงับอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเองที่ยังไม่ดับสนิทดี เพราะกลัวมันจะปะทุขึ้นมาอีกครั้งด้วยใบหน้าหวาน ๆ ของเธอ

ร่างบางใช้เวลาใส่เสื้อผ้าไม่นานก็เดินออกมาจากห้องนอนดวงตาสีนิลแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้ยังคงฉายแววหวาดระแวงให้ได้เห็น

"ระ...เราจะไปไหนกัน"

"ไม่อยากอยู่ที่นี่ ก็ไปอยู่ที่อื่น"

"..."

"มีอะไร" ขุนพลเอ่ยถามเมื่อร่างบางทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างออกมาแต่ไม่กล้า

"ฮะ...เฮียต้องการอะไร กลับมาทำไม" อังอังกลั้นใจถามไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะกลัวขุนพลจะโมโหขึ้นมาอีกครั้ง

"คำถามนี้เฮียต้องเป็นคนถามรึเปล่า...เพราะเฮียไม่เคยไปไหน" ขุนพลมองลึกเข้าไปในดวงตาสีนิลแดงก่ำ ทว่าเธอกลับเบือนหน้าหนีทำให้เขาคว้าข้อมือเรียวไปกุมไว้แล้วเดินนำเธอออกไปจากห้องแทน

ขุนพลขับรถสปอร์ตคันหรูพาอังอังมายังคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองที่ใหม่ของตัวเอง เมื่อเธอยืนยันที่จะไม่อยู่ที่นั่น

"เฮียพาหนูมาที่ไหนคะ" อังอังเอ่ยถามขึ้นเมื่อรถจอดสนิทใต้ลานจอดรถคอนโด

"คอนโดใหม่เฮีย"

"พะ...พาหนูมาทำไม"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปส่งที่ร้าน"

อังอังมองตามแผ่นหลังแกร่งที่เปิดประตูรถลงไปด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางเลือกทำให้ต้องยอมเปิดประตูลงเดินตามเขาไป

"ที่นี่มีกี่ห้องคะ"

"ห้องเดียว"

"งั้นคืนนี้หนูนอนโซฟาก็ได้"

"นอนด้วยกัน"

"ทำไมคะ เราเลิกกันไปนานแล้วนอนด้วยกันคงไม่ดีหรอกค่ะ”

อังอังพยายามอธิบายเพื่อหาทางเอาตัวรอด หากได้นอนเตียงเดียวกันใกล้ชิดกันเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะเกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกรึเปล่า

"กลัว ?"

"ค่ะ" อังอังตอบกลับไปตรง ๆ หวังว่าเขาจะเข้าใจเธอทว่าดูเหมือนคำพูดสั้น ๆ จะไปจี้จุดปะทุเขาขึ้นมาอีกครั้ง

"งั้นก็ต้องละลายพฤติกรรมกันก่อนไหมจะได้เลิกกลัว"

"เฮียมีผู้หญิงเป็นร้อยเฮียจะมายุ่งกับหนูทำไม มีผู้หญิงตั้งหลายคนที่อยากนอนกับเฮีย เฮียอย่าทำแบบนี้เลยนะ"

"แต่เฮียไม่ถูกใจ"

"..." ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่นดวงตาสีนิลสั่นระริกอีกครั้ง

"ไปอาบน้ำ หรือจะให้เฮียอาบให้เหมือนเมื่อก่อน ?"

"ไหนบอกไม่ชอบไง! ไม่รักไม่ชอบแล้วมาทำกันแบบนี้ได้ยังไงเฮียเห็นหนูเป็นตัวอะไรเหรอ หนูไม่มีความรู้สึกเหรอ ไม่มีหัวใจเหรอ เฮียถึงคิดอยากจะอะไรยังไงกับหนูก็ได้" อังอังระบายความอัดอั้นตันใจออกมาก่อนจะวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้ขุนพลยืนทบทวนกับคำพูดของเธอเพียงลำพัง

ร่างหนาทิ้งตัวลงบนโซฟาใกล้ ๆ ก่อนจะหยิบมวนบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาสูบ

"ทำเหี้ยอะไรลงไปวะ"

ขุนพลสบถให้กับตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นเดินไปถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเองออกแล้วเดินไปหยิบกุญแจสำรองไขเข้าไปหาร่างบางในห้องน้ำแต่ก็ต้องชะงักกับภาพที่เห็น

"ฮึก...ฮือ...อะ...ออกไป...หนูไม่อยากเห็นหน้าคนนิสัยไม่ดีอย่างเฮียแล้ว"

"ลุกมา" ขุนพลเอ่ยเสียงเรียบให้ร่างบางที่นั่งขดตัวร้องไห้อยู่ตรงข้างอ่างอาบน้ำให้ลุกขึ้นมา

"ออกไปจากชีวิตหนูสักทีได้ไหม...ฮึก"

"ลุกมา" ขุนพลเริ่มกดเสียงต่ำด้วยความหงุดหงิดเมื่อร่างบางเอาแต่เอ่ยปากขับไล่เขา

ทำให้เขาต้องเดินไปดึงท่อนแขนเรียวเล็กขึ้นมาแต่เธอก็สะบัดออกอย่างแรงด้วยความรังเกียจ