EP 2 : จัดการหมา

1520 คำ

ตอนที่ 2 : จัดการหมา หนึ่งชั่วโมงต่อมา... ปึก ปึก ปึก “อ๊ะ อ่า อ๊า” เสียงกระแทกหยาบโลนดังกึกก้องประสานกับเสียงร้องครางระงมโหยหวน หญิงสาวร่างสวยร่างกายเปลือยเปล่านอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนอนขนาดมาตรฐานอ้าขาให้ท่อนเอ็นขนาดใหญ่กระแทกเข้าออกรัวๆ ต่อให้ผ่านผู้ชายมาแล้วแต่ยอมรับเลยว่าผู้ชายคนนี้ทั้งเด็ดทั้งใหญ่จนเธอต้านทานไม่อยู่ ความหงุดหงิดและอารมณ์โมโหระบายออกตามแรงกระแทก สายตาคมกริบมองร่างสวยที่เขยื้อนตามแรงกระแทกแต่ไม่ได้รู้สึกพิศวาสแต่อย่างใด แค่อยากระบายความ(เงี่ย ) ก็เท่านั้น ร่างกายผู้หญิงคนนี้เป็นไปตามที่เจโฮปคิดตั้งแต่แรก โชกโชนใช่เล่น แต่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เธอโดนของใหญ่ขนาดนี้ กลีบกุหลาบสีคล้ำเหมือนกุหลาบเหี่ยวเฉาบ่งบอกถึงการใช้งานมาขนานหนัก ไม่ได้ดึงดูดสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว มือหนาบีบเต้าอวบซิลิโคนเพื่อเป็นพิธี ไม่ได้มันมือหรือมันเขี้ยว แค่ไม่อยากให้มือมันว่างเปล่าก็เท่านั้น ปึก ปึก ปึก “คุณ เจโฮป อ่า พิมพ์เสียวค่ะ” ปึก ปึก ปึก ไร้ซึ่งเสียงครวญครางจากชายหนุ่มมีแต่เพิ่มแรงกระแทกให้หนักขึ้นเรื่อยเมื่อใกล้จะถึงจุดหมายปลายทาง สะโพกสอบเร่งจังหวะถี่ๆ ระรัวสะโพกหนา มือที่เคยบีบหน้าอกอวบอิ่มละออกมารั้งเอวคอดกิ่ว สายตาคมกริบมองท่อนเอ็นขนาดใหญ่สาดใส่ร่องสวาทระรัว แต่ก็ยังไม่มีความรู้สึกเร้าใจอยู่ดี ปึก ปึก ปึก “อ่า” เสียงทุ้มต่ำส่งเสียงออกมาเบาๆ เมื่อพาตัวเองมาถึงจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ น้ำรักสีขาวขุ่นพวยพุ่งใส่ถุงป้องกันทุกหยาดหยด ไม่มีคำว่าพลาดแน่นอน และคนอย่างเจโฮปไม่เคยสดกับผู้หญิงคนไหน ในเวลาต่อมาท่อนเอ็นขนาดใหญ่ชักออกจากร่องสวาท จัดการดึงถุงป้องกันออกจากท่อนเอ็นขนาดใหญ่ และโยนทิ้งถังขยะอย่างไม่ไยดีก่อนจะไปนั่งที่โซฟาหนังสีดำตัวเล็กที่ตั้งเด่นเป็นสง่าในห้อง มือหนาจัดการหยิบบุหรี่ราคาแพงออกมาจุดและสูบอีกครั้ง เป็นการระบายความเครียดไปประมาณหนึ่งแต่ไม่ทั้งหมด ฟู่ว... ริมฝีปากหนาพ่นควันขาวคลุ้งไปทั่วบริเวณ สายตาคมกริบมองหญิงสาวร่างอรชรลุกออกจากเตียงพร้อมกับก้าวเดินมาหาด้วยท่าทางยั่วยวน ตั้งท่าจะนั่งคร่อมตัก “ฉันไม่ชอบซ้ำ จัดการตัวเองและออกไปทำงานของเธอ” “คะ?” “ถ้าฟังภาษาคนไม่ออกก็ไสหัวออกไปทำงานที่อื่น” “ขอโทษค่ะ พิมพ์คิดว่าคุณอยากซ้ำ ดูเหมือนคุณจะยังไม่หายหงุดหงิด” “อย่าคิดว่าได้กับฉันแล้วจะหยิ่งผยองกับคนที่นี่ ผู้หญิงที่นี่ล้วนแล้วแต่ผ่านการเทรนงานจากฉันทั้งนั้น เธอก็ไม่ต่างกัน” “ค่ะ พิมพ์เข้าใจแล้วค่ะ แต่ถ้าคุณเจโฮปต้องการเรียกใช้บริการพิมพ์ได้ตลอดนะคะ” “......” เจโฮปจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่งและกดดันทางสายตาให้เธอจัดการตัวเองและออกไปสักที หญิงสาวร่างอรชรไม่กล้าที่จะเล้าหลืออะไรต่อ ถึงจะเป็นพนักงานใหม่ของคาสิโนแต่ก่อนทำงานผู้จัดการได้บอกไว้หมดแล้วว่าเจ้านายแต่ละคนน่ากลัวขนาดไหน ถ้าอยากทำงานและได้เงินดีต้องฟังคำสั่ง อย่าคิดแหกกฎ แต่ไม่แน่เจ้านายหนุ่มอาจติดใจจนให้เป็นผู้หญิงข้างกาย หญิงสาวปรายตามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เดิมและระบายยิ้มมุมปาก รู้สึกชอบในลีลาเอาดุ เอามันของผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ปัง! ไม่นานเสียงประตูปิดลงทำให้เจโฮปจ้องมองประตูบานนั้นด้วยแววตาเรียบนิ่ง ครืด ครืด... เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังท่ามกลางความเงียบ ทำให้สายตาคมกริบตวัดกลับมามองโทรศัพท์เครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆกับโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่ หน้าจอปรากฏเบอร์ของเพื่อนสนิททำให้นิ้วแกร่งเลื่อนรับสาย “ว่า” (มึงจัดการเรื่องเพื่อนของพริกหวานหรือยัง) “จัดการแล้ว” เจโฮปตอบกลับโรมันด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ควันขาวคลุ้งจากบุหรี่ราคาแพงยังพ่นออกจากปากเป็นระยะ (จัดการเหี้_ อะไร คนที่โรงพยาบาลโทรมาว่าขนมผิงพยายามไปถามหาพริกหวาน กูพยายามจะฟื้นความทรงจำของพริกหวาน ไม่ต้องการให้ใครมาวุ่นวาย) “พวกมีเมียน่าเบื่อฉิบหาย ให้กูจัดการมีอะไรให้ตอบแทน กูไม่ชอบเสียแรงฟรีๆ” (หนึ่งล้าน) “ดีล” เจโฮปตอบรับทันควันก่อนจะกดตัดสายไปทันที “หมาเริ่มคุ้ยขยะ ต้องกำจัดขยะหรือกำจัดหมา เป็นหมาที่บอกแล้วไม่ฟังควรกำจัดหมาสินะ กำจัดก่อนที่จะเห่าบอกเพื่อนตัวผู้” น้ำเสียงเย็นยะเยือกพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ แกร่ก เสียงประตูเปิดออกทำให้สายตาคมกริบหันไปมองคนที่เปิดเข้ามาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย และไม่ได้ตกใจที่เห็นสภาพเปลือยกายของตัวเอง ไทเลอร์มองสภาพเพื่อนที่นั่งเปลือยกายแบบไม่ได้รู้สึกตกใจแต่อย่างใด และมองเศษซากศึกสงครามเพียงนิดก่อนจะกลับมาจ้องหน้าเพื่อนคนสนิท “รุ่นพี่ของพริกหวานที่ชื่อนักรบพยายามหาทางติดต่อพริกหวาน จะให้กูจัดการหรือมึงจะจัดการเอง” “กูจัดการเอง” ไทเลอร์พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจและจ้องมองหน้าเรียบนิ่งของเจโฮปก่อนจะปิดประตู —————— เจโฮปเดินออกมาจากห้องรับรอง ร่างกายกำยำกลับมาสวมชุดเดิมและก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจ สายตาคมที่เรียบนิ่งมองบรรยากาศภายในคาสิโนเพื่อตรวจความเรียบร้อยก่อนออกไปข้างนอกอีกครั้ง “ไอ้ไทเลอร์กลับไปแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงเข้มเอ่ยบอกลูกน้องคนสนิทของโรมัน “ครับ” “ช่วงนี้ทำงานหนักหน่อยนะ ฝากดูคาสิโนด้วย กูต้องไปกำจัดหมา” “ครับ? ได้ครับ” ธนินแสดงสีหน้าสงสัยในตอนแรกแต่ต้องทำเป็นเข้าใจเมื่อมองหน้าเจโฮป เจโฮปก้าวเท้าแกร่งหลังจากบอกลูกน้องเรียบร้อยแล้ว แต่ต้องหยุดชะงักฝีเท้าเมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ “มึงมีตารางเรียนของเมียไอ้โรมันใช่ไหม” “มีครับ ถ้าคุณเจโฮปต้องการเดี๋ยวผมส่งเข้าไลน์ให้ครับ” “อืม” ทันทีที่ได้คำตอบที่พอใจร่างแกร่งเดินออกมาจากคาสิโนเพื่อมาขึ้นรถสปอร์ตคันหรู เมื่อเข้ามานั่งในรถเสียงแจ้งเตือนแอปพลิชั่นไลน์ดังขึ้นทำให้มือหนาหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อมากดดู สายตาคมกริบมองตารางเรียนอยู่สักพักก่อนจะกดปิดหน้าจอ แผ่นหลังแกร่งพิงเบาะหนังของรถสปอร์ต นิ้วชี้เคาะพวงมาลัยของรถเป็นจังหวะสม่ำเสมอบ่งบอกว่ากำลังใช้ความคิด แต่ไม่นานรถสปอร์ตคันหรูได้ขับเคลื่อนออกจากลานจอดรถด้วยความเร็ว บนถนนที่เต็มไปด้วยรถสัญจรที่หนาแน่นแต่รถสปอร์ตคันหรูสีดำเงาวับสามารถสอดแทรกไปได้ในทุกช่องว่าง เท้าแกร่งแทบไม่แตะเบรกเลยแม้แต่น้อย ใครที่ขับช้าแล้วยังแช่เลนขวาถูกบีบแตรเสียงดังลั่นและไม่เกรงกลัวที่จะเกิดปัญหา ขับปาดซ้ายปาดขวาเมื่อรู้สึกไม่พอใจคันที่ขวางทาง สายตาคมที่เรียบนิ่งมองตรงไปยังถนนเบื้องหน้า บรรยากาศภายในรถไม่มีแม้แต่เสียงเพลง มีแต่เสียงเครื่องยนต์ที่ดังเล็ดลอดเข้ามา ปกติแล้วเจโฮปไม่ชอบฟังเพลงในรถ ชอบฟังเสียงเครื่องยนต์คำรามมากกว่า มันเร้าใจกว่าเยอะเวลาเหยียบคันเร่งจนมิดไมล์ เอี๊ยดดด เสียงล้อเสียดสีกับพื้นผิวถนนดังลั่นเมื่อไฟสัญญาณเป็นสีแดง รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่ต้องจอดรอสัญญาณไฟแดง แต่แล้วเมื่อเห็นว่ารถฝั่งซ้ายมีช่องว่างให้แทรกทำให้รถสปอร์ตคันหรูขับผ่าไฟแดงไปแบบไม่สนใจกฎจราจร เหมือนกับเมื่อเช้าที่เขาไม่สนใจไฟคนข้ามถนนจนเกือบชนหมา บรื้นนน เครื่องยนต์ทำความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เท้าแกร่งเหยียบคันเร่งเต็มแรง เมื่อถนนเบื้องหน้าโล่ง เพราะรถคันอื่นยังจอดติดไฟแดงอยู่ที่เดิม ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มอย่างชอบใจที่แหกกฎจราจร “ภาพคงสวยน่าดู” เจโฮปพูดออกมาเบา ๆ เพราะก่อนที่จะฝ่าไฟแดงเห็นกล้องจราจรจับความผิดของรถ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถสปอร์ตคันหรูมาจอดแถวมหา’ลัยเป้าหมาย เป็นทางออกทางเดียวที่รถของนักศึกษาจะออกทางนี้ เท่าที่พอรู้เพื่อนของพริกหวานคนนี้ค่อนข้างมีฐานะ มีรถขับมาเรียน เพราะเคยเจอเธอที่ลานจอดรถตอนเธอมาเยี่ยมเพื่อนสาวที่โรงพยาบาล ทำให้เจโฮปพอจำรถที่เธอขับได้ สายตาคมกริบเหลือบมองนาฬิกาเรือนหรูที่ข้อมือ บ่งบอกว่าตอนนี้ใกล้บ่ายสามโมงแล้ว เท่าที่ดูในตารางเรียนวันนี้เธอมีเรียนแค่วิชาเดียว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more