“ถ้าจะอยู่ที่นี่ก็อยู่เฉยๆ อย่าทำตัววุ่นวาย” มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทางโมโหหรือไม่พอใจอะไร
“ไม่ได้…” คนตัวเล็กตั้งท่าจะเถียง แต่ก็โดนอีกคนพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ดื้อขนาดนี้ยังคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่อยู่อีกเหรอ?” เคย์สันย้อนถามหญิงสาวอีกครั้ง นอกจากจะทำตัวดื้อเหมือนเด็กแล้วเธอยังเถียงเก่งอีกด้วย
“คำก็ดื้อสองคำก็ดื้อ” ฮันน่าเบ้ปากมองบนบ่นกับตัวเองเบาๆ ใครๆ ก็บอกว่าเธอดื้อ แต่เธอไม่ได้ดื้อเหมือนที่คนอื่นบอกสักหน่อย
“อะไรนะ” มาเฟียหนุ่มเอียงใบหน้าฟัง แต่ก็ไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด จึงต้องเอ่ยถามเธอ
“เปล่าไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ฮันน่าแก้ตัวหน้าตาใสซื่อ
“ขึ้นไปนอนได้แล้ว”
บางทีหญิงสาวก็ไม่เข้าใจประโยคที่เขาพูด ซึ่งมันเป็นประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำสั่งกันแน่ เธอเองก็แยกไม่ออก
“จะออกไปเที่ยวเหรอ?”
แต่ถึงจะเป็นประโยคอะไรเธอก็ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี
“
