สองอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมรู้สึกเหมือนว่าชีวิตกำลังราบรื่นดี เรียกได้ว่าไม่มีทางขรุขระเลยล่ะครับ
แต่เอาเป็นว่าผมจะไม่อวยชะตาตัวเองไปมากกว่านี้ เพราะเดี๋ยวมันจะเกิดเรื่องปวดประสาทได้
เรียกว่าการถือเคล็ดไปก่อนก็แล้วกัน
"รัฐ"
"เอ้า แชมป์"
หันกลับไปมองต้นเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อผมมาแต่ไกล
ก่อนจะพบว่าเป็นไอ้แชมป์ที่ยืนถือกระบอกแบบโบกไปโบกมา ดูแล้วโคตรติ๊งต๊องเลย
มันเรียนจนเบลอเปล่าวะ คงจะดีใจที่ทำงานเสร็จทันเวลาสินะ อาการถึงได้เป็นแบบนี้
"มึงยังไม่กลับอีกเหรอ" มันเดินมาขนาบข้าง
"กำลังจะกลับ มึงอะ" ผมถามกลับ ขาก็ก้าวเดินไปเรื่อยๆ ด้วย
"กลับดิครับ ง่วงจะตายห่าอยู่ละ"
"อืม กูก็โคตรง่วงเลย"
อาจารย์สั่งงานในเก้าโมงเช้า ทำส่งภายในสี่โมง ซึ่งกว่าจะเสร็จก็เล่นเอาผมเหมือนถูกขายวิญญาณให้กับงานไปยังไงยังงั้นเลย
เมื่อคืนก็นอนน้อย สงสัยวันหยุดนี้คงต้องระงับเเผนกินเหล้ากับสหายชั่วคราว เพื่อพักผ่อนอย่า
