บทบรรยายพิเศษ
เพียะ
ใบหน้าของศรันย์ถูกผู้เป็นแม่ของตนตบจนหน้าหันไปอีกฝั่ง รอยเเดงฉานปรากฏขึ้นบนแก้มขาวให้เห็นทันตาในวินาทีต่อมา
ทว่านัยน์ตาคู่สวยนั้นกลับไม่แสดงแม้แต่อาการเจ็บปวดต่อการกระทำ ไม่มีประโยคใดเอื้อนเอ่ยจากริมฝีปากที่มีเลือดไหลซิบออกมา
ศรันย์เพียงแค่ใช้ปลายลิ้นดุนดันมุมปาก ชิมความคาวของเลือดสีเเดงสด ก่อนจะแสยะยิ้มที่ดูโรคจิตราวกับคนที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้แต่นิดเดียว
"พ่อแกกำลังยกทุกอย่างให้ไอ้เด็กเวรนั่น แกยังมีหน้ามาเสวยสุขอยู่อีกเหรอหะ" ณัชชาผู้เป็นแม่ตวาดแหวเสียงดังลั่น
"แม่ควรจะใจเย็นก่อน.."
"ใจเย็นงั้นเหรอ แกจะกลายเป็นหมาหัวเน่าอยู่แล้ว รู้ตัวบ้างไหมหา"
"หมาหัวเน่า" ศรันย์เลิกคิ้วใส่อีกฝ่าย "เหอะ หมาหัวเน่าอะไรกันแม่"
"เออ แกกำลังจะเป็นหมาหัวเน่า ที่ทำทุกอย่างแต่ไม่ได้สมบัติพ่อแกสักอย่าง"
ณัชชาใช้มือดันหน้าผากของอีกฝ่ายเต็มแรง เธอรู้สึกขัดใจไม่น้อยที่ได้รู้เรื่องว
