บทบรรยายพิเศษ
ภาพประมุขของบ้านยังนอนล้มป่วยไม่รู้สึกตัว หนำซ้ำระบบประสาทยังคงถูกกระแทกอย่างแรงมีสิทธิ์ร้ายแรงถึงขั้นกลับมาเดินไม่ได้อีก
ระบบเส้นประสาทซีกขวายังคงทำงานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ ท่านสาโรจน์อาจฟื้นขึ้นมาเหมือนปกติ แต่ร่างกายด้านขวาจะตอบสนองได้ช้าลง
"พ่อครับ" ศรันย์เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย
จากใบหน้าที่ดูเย็นชาไม่สนโลกและแววตาดุดันก็แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนไหวในทันที
มือเล็กวางซ้อนทับกับมือหนาแลดูหยาบกระด้างคือมือของพ่อ พลันสิ่งที่เรียกว่าน้ำตากำลังไหลอาบแก้มขาวต่อหน้าชายผู้เป็นพ่อที่นอนไม่รู้สึกตัว
"พ่อจะกลับมาหาผมใช่ไหม.."
ไร้เสียงตอบรับ
"ถ้าไม่มีพ่อ.. จะมีผมในวันนี้ได้ยังไง"
ร่างกายอีกฝ่ายนอนแน่นิ่งราวกับผักปลา
"อย่าทิ้งผมไป.."
ศรันย์ได้แต่เว้าวอน ท่ามกลางความเงียบในห้องของผู้ป่วยพิเศษ
มีเพียงแค่เขาและพ่อกับคำพูดที่ออกมาจากก้นบึ้งความรู้สึกของศรันย์เอง
ตั้งแต่เล็กจนโ
