บทบรรยายพิเศษ
เข็มของกาลเวลาหมุนไปอย่างเยือกเย็นสำหรับศรันย์
กินเวลาเกือบเดือนที่ชายหนุ่มยอมมาพบหน้ามารดาที่ถูกจับกุมในข้อหายักยอกทรัพย์และพยายามฆ่า หลังจากที่พยายามจะหลบหนีออกนอกประเทศ
เวลาหยุดเดินเมื่อเจอเธออีกครั้ง
ศรันย์นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ด้านหน้าเป็นกระจกกั้นระหว่างตนและผู้ถูกคุมขัง ไม่มีประโยคใดเอ่ยออกมานอกจากความวิตกผ่านใบหน้าขาว
"แม่เป็นยังไงบ้าง" ศรันย์เอ่ยถามพลางบีบมือเข้าหากันแน่น
ยังกดดันและหวาดกลัวแววตาของเธออยู่เสมอ
"แกยังมีหน้ามาถามอีกหรอ สภาพฉันแย่ขนาดนี้แกคิดเองไม่ได้หรือไง" ณัชชาในสภาพดูไม่ดีเท่าไหร่ตวัดหางตาขึ้นมองด้วยความไม่พอใจ
"มันไม่แย่หรอก มันยังดีกว่าพ่อจำกัดแม่ทิ้ง"
"กำจัดทิ้งเหรอ หึ"
"แม่คิดว่าพ่อจะปล่อยให้มีคนแว้งกัดอยู่ใกล้ตัวหรือไง ถ้าแม่ทำตัวดีพ่อก็อาจจะช่วยได้ ขึ้นอยู่กับตัวเองแม่เองด้วย"
ท่านสาโรจน์อาการดีขึ้น หลังจากพักฟื้นอยู่ใน
