RUTTASART TALK
ผมลุกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของห้องผู้ป่วย
เจ้าของไข้หายออกไปแล้ว
ในเวลานี้เหลือเพียงแค่ผมกับผ้าห่มบนโซฟาแค่นั้น ก่อนหน้านี้มันยังนั่งข้างๆ ผมอยู่เลย
"วัช.." ผมเปล่งเสียงเรียกชื่อเจ้าตัวเบาๆ
ห้องมันว่างเปล่า..
ผมเลยรีบประคองตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ก่อนแข้งขาจะอ่อนแรงล้มลงไปกองกับพื้นด้วยอาการหน้ามืด
วินทร์รู้มันด่าผมเละแน่ อุตส่าห์หาอาหารมายัดปาก แต่ผมก็ปล่อยให้ท้องว่างซะได้
พอปรับโฟกัสแล้วลุกขึ้นได้ ผมก็รีบเดินออกไปด้านนอกห้องเพราะกลัวว่าฝันร้ายที่เคยเห็นมันทิ้งผมไปจะเป็นความจริง
แต่ทว่า
เมื่เปิดประตูออกมา สายตาก็ดันมองเห็นคนสองคนกำลังยืนกอดกันกลม
ไม่สิ พี่ศรันย์เป็นคนกอดไอ้วัช ส่วนวัชมันแค่ยืนนิ่งๆ ไม่ได้ปัดป่ายปฏิเสธแต่อย่างใด
"หวังว่าจะไม่จูบลากันหรอกนะครับ" ผมโผลงถามออกไปเสียงแข็ง
พอทั้งคู่เห็นผมที่ยืนอยู่ เจ้าตัวก็รีบผละออกจากกันราวกับว่าเมื่อกี้ไม่มีเรื่องอะไ
