RUTTASART TALK
โรงพยาบาล
ความเงียบกำลังเข้ากัดกินพื้นที่ความรู้สึกข้างในใจผมให้เจ็บปวด
ผมนั่งรออยู่หน้าห้องผู้ป่วยไอซียูได้ราวครึ่งชั่วโมงกว่า แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าคนด้านในจะออกมา
เลือดสีแดงเข้มท่วมตัวผมจนย้อมผ้าขาวเป็นสีเลือดจากไอ้วัช บางส่วนแห้งกรังติดเป็นคราบบนใบหน้า
ผมเหมือนคนถูกทุบหัวแรงๆ แล้วลืมทุกอย่างไปชั่วขณะ จังหวะที่เห็นวัชมันถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินโดยที่ทำได้แค่วิ่งตาม
ทำได้แค่นั้นจริงๆ
มันโคตรแย่เลย
"ฮึ่ก"
มือสองข้างผมกำลังสั่นเทา พยายามจะบีบมือเข้าหากันแต่มันก็ไม่หายจากความตื่นกลัว
เสียงปืนที่ดังขึ้นยังกึกก้องอยู่ในหู เป็นเหมือนเสียงหลอกหลอนให้ผมผวาอยู่ในอก
ภาพของคราบเลือด กลิ่นคาวของเลือดยังติดอยู่ที่ปลายจมูกและตาผมอยู่เลย
"นายควรจะไปทำแผลก่อน"
เสียงเย็นเรียกสติผมให้หลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะเงยหน้ามองคู่สนทนาด้วยสายตาว่างเปล่า
พี่ศรันย์..
ในเวลานี้ผมไม่มีความรู้ส
