ทางด้านกาญหลังจากมิ่งขับรถออกจากโรงเรียน ก็บอกให้ลูกศิษย์พาไปป่าช้ามอญ ซึ่งมิ่งก็งุนงงไม่น้อย ว่าอีกคนจะไปที่นั่นทำไม ทว่าก็ไม่กล้าถามอะไรมาก กระทั่งรถมอเตอร์ไซค์จอดหน้าทางเข้าป่าช้า อีกคนก็ลงจากรถแล้วเอ่ยบอกลูกศิษย์ด้วยน้ำเสียงกำชับ
“มึงพาไอ้ไข่กลับบ้านก่อน เดี๋ยวกูตามไป”
“พ่อครูจะไปไหนครับ?”
“เอารถจักรยานให้นิกา”
“ทำไม…” มิ่งยังพูดไม่จบก็โดนอีกคนพูดแทรกเสียก่อน
“มึงไม่ต้องถามอะไรกูตอนนี้ พาไอ้ไข่กลับไปบ้านก่อน”
“แต่ไข่อยากไปกับพ่อ”
“มันไม่ใช่เรื่องเล่น พวกมึงทำตามที่กูบอก อย่าให้กูต้องพูดซ้ำ” เมื่อได้ยินน้ำเสียงกำชับมิ่งกับไข่หวานก็ไม่กล้าขัด นอกจากทำตามที่อีกคนบอก
หลังจากที่มิ่งพาไข่หวานขับรถกลับบ้านแล้ว กาญก็มองเข้าไปในป่าช้าที่ดูจากภายนอกก็ไม่ได้น่ากลัว ทว่าข้างในกลับอบอวลไปด้วยความมืดมนจนหาทางออกแทบไม่ได้ จากนั้นคนตัวสูงก็ไม่รอช้าเดินมุ่งหน้าเข้าไปข้างในอย่างไม่เกรงกลัวสิ่ง
