ทางด้านกาญนั่งมอง ‘แป้งร่ำ’ คนรักเก่าที่เคยทิ้งตนไปเกือบห้าปี นั่งกอดลูกชายของเธอสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจ เพื่อขอโอกาสให้เขากลับไปคืนดีด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ขณะความรู้สึกนั้นเฉยชา เพราะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงแข็ง
“มึงกลับไปเถอะ ไม่ต้องพยายามให้กูกลับไปหาหรอก”
“แต่แป้งยังรักพ่อครูนะคะ แป้งขอโทษที่เคยทิ้งพ่อครูไป เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหมคะ”
สิ้นเสียงอ้อนวอนตาคู่คมก็มองยังหน้าบ้าน ก่อนจะเห็นคนตัวเล็กเดินพ้นบันไดขึ้นมาบนเรือนกับหลานชายของตน กาญจึงเอ่ยบอกแป้งโดยไม่มองหน้า
“กูกลับไปไม่ได้หรอก เพราะกูมีคนที่กูรักแล้ว” เพราะสายตาของเขาไปอยู่ที่ใบหน้าสวยของอีกคน
ทางด้านนิกาเมื่อเดินขึ้นมาบนบ้านได้ยินคำพูดของกาญ อีกทั้งสายตาของเขาที่มองเธอไม่ละไปไหนก็ทำเอาเขินอายไม่น้อย เพราะเหมือนเขากำลังสารภาพรักเธออยู่ แต่พอได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวที่นั่งหันหลังให้เธออยู่ก็สง
