“ก็พ่อครูยังไม่ได้ขอหนูเป็นแฟนเลย” พอเห็นอีกคนพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ก็ทำอะไรไม่ถูกนอนมองเธอตาไม่กะพริบ ก่อนจะขยับหน้าไปหอมแก้มเนียมนุ่มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดบอกเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ก็กูพูดคำหวานแบบนั้นไม่เป็น”
“ก็ไม่เห็นต้องพูดหวานเลยนี่คะ แค่ขอเป็นแฟนเฉย ๆ”
“กูบอกไว้เพราะกลัวมึงน้อยใจ เพราะกูไม่ใช่คนพูดจาหวานหู กูไม่ใช่คนดีจนน่าใจหาย แต่กูเป็นที่พึ่งทางใจและทางกายให้มึงได้ และหากได้มึงมาเป็นคู่ครอง กูสัญญาจะรักและเทิดทูนมึงคนเดียว” นิกาถึงกับเม้มปากแน่นเพราะกลัวแก้มจะแตก เนื่องจากหุบยิ้มกับคำพูดเมื่อครู่ไม่ได้ จากนั้นก็แซวอีกคน
“นี่ขนาดพูดหวานไม่เป็นนะคะ แต่ประโยคเมื่อกี้หวานเจี๊ยบเลยนะ”
“หึ! แล้วมึงชอบไหม?”
“หมายถึงชอบที่พ่อครูพูดหวาน ๆ เหรอคะ?”
“เปล่า! หมายถึงชอบกูไหม”
“พ่อครูพูดอะไรก็ไม่รู้” นิกาถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเจอมุกหน้าตายของอีกคน ก่อนจะนอนบิดเขินอายตัวเป็นเกลียว ใบหน้าขา
