ลุ่มหลงกลิ่นนิกา 11
1061 คำ
ทางด้านกาญหลังเดินออกจากลานพิธีก็มุ่งไปยังรถจักรยานที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน ขณะเดินด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ตาคู่คมก็เหลือบเห็นลูกศิษย์ของตนกำลังขับรถมอเตอร์ไซค์มายังโรงเรียนจึงมองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ขณะขายาว ๆ ยังคงก้าวเดินไปข้างหน้า
ส่วนมิ่งเมื่อเห็นพ่อครูของตนมาโรงเรียนก็งุนงงไม่น้อย ก่อนจะรีบบิดรถมอเตอร์ไซค์ไปหาแล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย
“พ่อครูมาทำอะไรครับ?”
“กูมาทำพิธีต้อนรับครูใหม่”
“ทำไมพ่อครูไม่เห็นบอกผมเลยว่าจะมา”
“กูจำเป็นต้องบอกมึงด้วยหรือ?” กาญเอ่ยถามขณะเอาขาตั้งรถจักรยานขึ้น จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งคร่อมแล้วหันมองมิ่งที่ตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม
“เอ่อ...ไม่ครับ”
“แล้วมึงมาทำอะไร?”
“ผมบอกพ่อครูแล้วไง ว่าจะมาสมัครเป็นภารโรงครับ”
“มึงไม่มีงานการทำหรือไงไอ้มิ่ง” กาญมองมิ่งตอบด้วยท่าทีระริกระรี้ก็ทำเอาหมั่นไส้ไม่น้อย ที่มันลงทุนมาสมัครเป็นภารโรงเพื่อผู้หญิงคนเดียว ราวกับไม่มีงานการอย่างอื่นทำ
“ก็ช่วยพ่อครูรับลูกศิษย์เสร็จ ผมก็จะแวบมาทำความสะอาดโรงเรียนครับ”
“ดูพยายามดีนะมึง งั้นไม่เป็นไร มึงทำภารโรงไปเถอะ เดี๋ยวกูหาคนอื่นมาช่วยงานที่เรือนกูแทนมึง” พูดจบกาญก็เตรียมปั่นจักรยานกลับบ้านทว่าโดนมิ่งรั้งแขนไว้ก่อน
“ไม่ได้นะครับพ่อครู” ใบหน้าหล่อคมเข้มจึงหันไปมองลูกศิษย์ของตัวเองที่พูดด้วยใบหน้าจริงจัง
“ทำไมจะไม่ได้วะ ก็มึงอยากทำงานที่โรงเรียนไม่ใช่หรือไง”
“งั้นผมไม่สมัครแล้วครับ พ่อครูอย่าหาคนมาแทนผมนะ”
“มึงคิดดีแล้ว?” คิ้วหนาเลิกถาม มิ่งได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับเสียงหนักแน่น
“ครับ” แม้ภายในใจจะเสียดายไม่น้อย กาญได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากมองยังแขนกำยำของตัวเอง เพื่อบอกเป็นนัย ๆ ให้อีกคนนั้นปล่อย จากนั้นก็ปั่นจักรยานกลับบ้านทันที โดยมีมิ่งขับรถมอเตอร์ไซค์ตามไปติด ๆ
หลังจากถึงบ้านร่างสูงก็เปลี่ยนเป็นชุดสบาย จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอน ซึ่งเป็นจังหวะที่ลูกศิษย์ซึ่งจองอาบน้ำพระพุทธมนต์ และเสริมเสน่ห์ในหน้าที่การงานมาถึงพอดี กาญจึงหันไปเอ่ยบอกมิ่งที่กำลังนั่งตัดด้ายมงคล
“ไอ้มิ่ง มึงไปเตรียมสถานที่หน่อย”
“ได้ครับพ่อครู”
เมื่อมิ่งไปเตรียมสถานที่อาบน้ำมนต์แล้ว กาญก็เดินไปนั่งยังพรมหน้าโต๊ะหมู่บูชาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่นานลูกศิษย์ที่เดินทางมาจากกรุงเทพก็ถือข้าวสารอาหารแห้งขึ้นมาบนเรือน ก่อนจะนั่งลงยังพื้นแล้วยกมือไหว้ตนด้วยความเคารพ
“สวัสดีจ้ะพ่อครู”
“สวัสดี”
“พ่อครูสบายดีไหมจ๊ะ?” อรหญิงสาววัยสามสิบต้น ๆ เอ่ยถามพ่อครูที่เธอเคารพนับถือมาเนิ่นนานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะสุขใจและสบายใจทุกครั้งที่ได้มาหาพ่อครู ผู้เป็นที่พึ่งพาทางใจให้กับเธอ ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขอรก็จะมาที่นี่
“สบายดี มึงล่ะ?”
“สบายดีมาก ๆ เลยจ้ะ แต่ก็อยากมาให้พ่อครูอาบน้ำมนต์ให้ เพื่อเป็นสิริมงคลกับชีวิตจ้ะ” ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรกลับเพียงแต่พยักหน้าเบา ๆ
“พ่อครูว่างทำพิธีหรือยังจ๊ะ”
“มึงพร้อมหรือยังล่ะ”
“พร้อมแล้วจ้ะ ถ้างั้นเดี๋ยวอรเอาของไปเก็บในห้องก่อนนะ”
“อือ”
สิ้นเสียงทุ้มอรก็เดินเอาข้าวสารอาหารแห้งที่เป็นค่าครูไปเก็บไว้ในห้องที่อีกคนรวบรวมไว้รอแจกชาวบ้านที่ขาดแคลน
หลังจากเอาข้าวสารอาหารแห้งไปเก็บเรียบร้อย เธอก็ลงไปข้างล่างจัดการเปลี่ยนชุดที่เตรียมมา จากนั้นก็ขึ้นมาบนเรือนแล้วนั่งพูดคุยกับมิ่งระหว่างรอพ่อครู
ไม่นานคนตัวสูงที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชาก็เดินไปยังชานบ้าน แล้วค่อยเอื้อมมือไปรับขันน้ำมนต์จากมิ่ง…
“นี่ครับพ่อครู” กาญตักน้ำมนต์ในโอ่งที่ผ่านการปลุกเสกไว้แล้วอาบให้อร ขณะริมฝีปากนั้นบริกรรมคาถาปัดเป่าสิ่งไม่ดีให้แก่ลูกศิษย์
ติ วา คะ ภะ โธ พุท นัง สา นุส มะ วะ เท ถา สัต ถิ ระ สา มะ ทัม สะ ริ ปุ โร ตะ นุต อะ ทู วิ กะ โล โต คะ สุ โน ปัน สัม ณะ ระ จะ ชา วิช โธ พุท สัม มา สัม หัง ระ อะ วา คะ ภะ โส ปิ ติ อิฯ
ส่วนอรก็นั่งประนมมือไหว้ด้วยความศรัทธากับอาจารย์ที่เธอเคารพนับถือ กระทั่งสิ้นเสียงเย็น ๆ ดังสายน้ำริน หญิงสาวก็ยกมือขึ้นเหนือศีรษะพร้อมกับเอ่ย
“สาธุ~”
เมื่อเสร็จสิ้นพิธีอรก็ลงไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำให้เรียบร้อย ส่วนกาญกับมิ่งก็นั่งรออยู่บนเรือน ไม่นานหญิงสาวก็เดินพ้นบันไดขึ้นมา จากนั้นพ่อครูกับลูกศิษย์ก็นั่งคุยสารทุกข์สุกดิบอยู่บนเรือน กระทั่งผู้ที่จองมาหาพ่อครูมาถึง อรจึงกราบลาอีกคนเพื่อไม่ให้คนอื่นรอคิวนาน
“งั้นอรไปก่อนนะจ๊ะพ่อครู”
“อือ เดินทางปลอดภัย”
“ขอบคุณจ้า”
หลังจากอรเดินลงบันไดก็มีชายหญิงสี่คนเดินขึ้นมาบนเรือน พร้อมกับข้าวสารอาหารแห้งเช่นเดิม เนื่องจากพ่อครูรับค่าครูของการอาบน้ำมนต์เป็นสิ่งของเหล่านี้ แต่หากเสริมดวงเสริมเสน่ห์ก็จะมีค่าครูตามที่กำหนดเอาไว้
หลังจากยื่นค่าครูให้มิ่งแล้วทั้งสี่ก็ลงไปเปลี่ยนชุด จากนั้นก็ขึ้นมานั่งรอพ่อครูเพื่ออาบน้ำมนต์ให้ เมื่อเสร็จพ่อครูก็เสริมดวงให้ทั้งสี่คน กระทั่งเสร็จพิธีทั้งสี่ก็เดินทางกลับ เมื่อเห็นว่าเที่ยงแล้ว มิ่งก็ลงไปหาข้าวหาปลาให้พ่อครูกิน
ซึ่งชีวิตในแต่ละวันก็จะมีอยู่แค่นี้ วัน ๆ ก็นั่ง ๆ นอน ๆ รอลูกศิษย์มาหา ซึ่งแต่ละวันผู้คนที่มานั้นจะไม่เท่ากัน ทว่ามีทุกวันไม่เคยขาด เว้นแต่วันไหนพ่อครูไม่เปิดรับ...
- ผู้เขียน
