ลุ่มหลงกลิ่นนิกา 12
1301 คำ
ทางด้านนิกาหลังจากเข้ามาในห้องเด็กอนุบาลสามที่เธอต้องสอน ก็แนะนำตัวกับเด็ก ๆ ที่นั่งมองเธอหน้าสลอนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสดีค่ะ ครูชื่อครูนินะคะ ต่อจากวันนี้ครูนิจะสอนพวกหนูแทนครูมะลิวัลย์นะคะ”
“ค่ะ / ครับ” ร่างเล็กกวาดสายตามองเด็ก ๆ ที่มีอยู่ไม่ถึงสิบคน ตอบเสียงเจี๊ยวจ๊าวด้วยสายตาเอ็นดู กระทั่งตาคู่สวยไปสะดุดกับเด็กผู้ชายผมจุกก็ทำเอาชะงักไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าโลกจะกลมได้สอนหลานชายของพ่อครูด้วย รับรู้เช่นนั้นนิกาก็ยิ่งยิ้มแย้มมีความสุข
จากนั้นเธอก็ให้เด็ก ๆ แนะนำตัวทีละคนเพื่อละลายพฤติกรรม เนื่องจากเด็กนักเรียนยังไม่คุ้นชินกับเธอ
หลังจากนั่งฟังเด็กนักเรียนแนะนำตัวอย่างตั้งใจ ไม่นานก็ถึงหลานของคนที่เธอชอบ
“สวัสดีครับ ผมชื่อเด็กชายไข่หวานครับ”
“ชื่อน่ารักจัง”
สิ้นเสียงใสแจ๋วริมฝีปากระเรื่อก็พูดพึมพำคนเดียว จากนั้นก็ตั้งใจฟังลูกศิษย์ที่เหลือแนะนำตัวต่อกระทั่งครบทุกคน ร่างเล็กก็เริ่มสอนเด็ก ๆ ด้วยความตื่นเต้น เพราะเป็นครั้งแรกของเธอที่ได้สอนอย่างจริงจัง ไม่ใช่การฝึกสอนอย่างที่ผ่านมา
หลังจากสอนนักเรียนอย่างทุลักทุเล เพราะไม่รู้จักนิสัยของเด็กแต่ละคนมาก่อน ต้องคอยสังเกตเอา กระทั่งพักกลางวันหลังจากเด็ก ๆ กินข้าวเที่ยงเสร็จก็ปล่อยไปเล่นที่สนามเด็กเล่น ขณะนิกากำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะ เมื่อเห็นไข่หวานกำลังจะวิ่งออกไปเล่นกับเพื่อน ๆ เธอจึงรีบเรียกพร้อมเอ่ยถาม
“ไข่หวาน ตอนเย็นใครมารับครับ?”
“ไม่รู้ครับ แต่ไข่คิดว่าน่าจะน้ามิ่ง”
“ปกติน้ามิ่งมารับเหรอ?”
“ใช่ครับ แต่บางวันก็จะเป็นพ่อจ๋ามารับครับ” สิ้นเสียงใสของเด็กน้อย ใบหน้าสวยก็ระบายยิ้มกริ่ม เมื่อมีความหวังจะได้เจออีกคน จากนั้นนิกาก็เอ่ยบอกไข่หวานด้วยท่าทีอารมณ์ดี
“ครับ งั้นไข่ไปเล่นเถอะครูไม่กวนแล้ว”
“ไม่กวนเลยครับ ไข่เต็มใจตอบครูนิสุดสวยครับ”
“ปากหวานนะเนี่ย”
“ไข่ไปแล้วเดี๋ยวเล่นไม่ทันเพื่อน”
พูดจบเด็กน้อยผมจุกหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูก็วิ่งออกจากห้องเรียนไปยังสนามเด็กเล่นเล็ก ๆ ที่มีเครื่องเล่นเป็นล้อยางรถยนต์เท่านั้น แม้จะไม่ได้มีเครื่องเล่นดี ๆ อย่างโรงเรียนที่มีทุน แต่เด็ก ๆ ก็เล่นกันอย่างสนุกสนาน ใบหน้าของทุกคนยิ้มแย้มดูมีความสุขมาก นิกาเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่นั่งมองด้วยสายตาเอ็นดู ทว่าหากมีโอกาสเธอก็อยากเป็นสะพานบุญ ให้ผู้ใจดีได้สนับสนุนเครื่องเล่นดี ๆ กับเด็กนักเรียน จะได้เสริมพัฒนาการและสติปัญญาแก่พวกเขา…
หลังจากหมดเวลาพักเที่ยง นิกาก็พาเด็ก ๆ นอนกลางวัน เมื่อนักเรียนหลับกันหมดทุกคนแล้ว เธอก็รีบไปจดการบ้าน กระทั่งใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนคนตัวเล็กก็ปลุกเด็ก ๆ ไปล้างหน้าล้างตาและประแป้งจนหน้าขาว จากนั้นก็นั่งกินนมรอผู้ปกครองมารับ...
“วันนี้ครูนิมีการบ้านกลับไปให้ทำด้วยนะเด็ก ๆ อย่าลืมทำกันด้วยนะคะ”
“ค่ะ / ครับ”
สิ้นเสียงใสร่างเล็กก็นั่งเคลียร์งานที่อยู่บนโต๊ะรอ ขณะผู้ปกครองก็เริ่มทยอยมารับเด็กกลับบ้าน ในขณะที่นิกากำลังนั่งเคลียร์งานจู่ ๆ ก็เห็นไข่หวานเดินถือสมุดการบ้านมาหาเธอ แล้วเอ่ยบอกด้วยใบหน้าจริงจัง
“ครูนิช่วยสอนการบ้านไข่หน่อยได้ไหมครับ?”
“ทำไมไข่ไม่เอากลับไปทำที่บ้านล่ะครับ”
“ไข่ไม่ชอบพ่อสอนการบ้าน พ่อชอบดุ” เห็นสีหน้าของเด็กน้อยที่แสดงออกมาก็เอ็นดูไม่น้อย ขณะภายในใจก็อยากรู้ว่าอีกคนนั้นดุมากแค่ไหน นิกาจึงเอ่ยถามลูกศิษย์ของเธอออกไปตรง ๆ
“พ่อจ๋าดุมากเลยเหรอครับ?”
“มาก พ่อจ๋าชอบทำหน้าเหมือนยักษ์เขียว” นิกาถึงกับหลุดยิ้มกับคำพูดที่ได้ยิน ส่วนในหัวก็นึกตามคำพูดของไข่หวาน ซึ่งก็จริงไม่มีผิดเพี้ยน จากนั้นก็หันไปสนใจเด็กน้อยด้านหน้า แล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนุ่ม ๆ เพื่อเอาใจหลานชายของคนที่เธอชอบ เผื่อจะเข้าหาอีกคนได้ง่ายขึ้น
“มาครับ เดี๋ยวครูสอนเอง”
“ขอบคุณครับครูนิสุดสวย”
จากนั้นนิกาก็สอนการบ้านไข่หวานอย่างใจเย็น ซึ่งเด็กน้อยก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ เมื่อเข้าใจแล้วไข่หวานก็ทำการบ้านเอง ในขณะที่นิกานั่งมองอยู่ห่าง ๆ กระทั่งถึงเวลาเด็ก ๆ เลิกเรียนเธอก็เดินออกไปส่งนักเรียนคนอื่นที่ผู้ปกครองมารับ กระทั่งได้ยินไข่หวานเอ่ยขึ้น
“เสร็จแล้วครับ” คนตัวเล็กจึงเดินกลับเข้าไปในห้อง
“ไหน ครูขอดูหน่อยว่าถูกต้องไหม?” นิกาตรวจดูการบ้านที่ไข่หวานทำเกี่ยวกับเลขครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าถูกต้องไม่ผิดสักข้อเลย จึงหันไปเอ่ยชื่นชมเด็กน้อยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เก่งนะเนี่ย ไม่ผิดสักข้อเลย”
“ก็ครูนิสอนเก่ง ไข่ก็เลยทำได้”
“งั้นสงสัยต้องให้ครูไปสอนพิเศษที่บ้านทุกวันแล้วมั้งเนี่ย” แค่จะพูดเล่นเท่านั้นในใจไม่ได้อยากรับสอนพิเศษแต่อย่างใด ทว่าอยากเจออีกคนเธอจึงพูดเช่นนั้น
แต่ต่างจากเด็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้นไข่หวานก็เห็นด้วย เพราะไม่อยากให้คนเป็นลุงสอนการบ้านอยู่แล้ว
“ครูนิสอนพิเศษให้ไข่หน่อยได้ไหม ไข่จะได้บอกพ่อ”
“เอาจริงเหรอ?”
“จริงครับ ไข่จะได้เรียนเก่ง ๆ เพราะพ่อจ๋าบอกว่าถ้าไข่เรียนเก่ง จะซื้อของเล่นให้” นิกาคิดครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นโอกาสที่จะได้อยู่ใกล้อีกคนมาถึงแล้ว เธอจึงไม่รอช้ารีบไขว่คว้าเอาไว้
“งั้นไข่กลับไปคุยกับพ่อจ๋าก่อน ว่าไข่อยากเรียนพิเศษกับครู”
“ได้เลยครับ”
หลังจากคุยกับไข่หวานเสร็จนิกาก็ช่วยเด็กน้อยเก็บสมุดใส่กระเป๋าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่นานก็ได้ยินเสียงเรียกดังมาจากหน้าห้องเรียน
“ไข่หวาน”
“เย่! น้ามิ่งมารับแล้ว” พอนิกาได้ยินเช่นนั้นก็เสียดายไม่น้อยเพราะอยากเจออีกคน จากนั้นก็พาไข่หวานเดินออกไปข้างนอก พอเห็นมิ่งคร่อมรถมอเตอร์ไซค์รออยู่ เธอจึงยกมือไหว้ตามมารยาท
“สวัสดีค่ะ” ทางด้านมิ่งเมื่อรู้ว่านิกาสอนไข่หวานก็ทำเอาชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่พอได้สติก็รีบรับไหว้นิกาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสดีครับ” จากนั้นก็อุ้มไข่หวานนั่งหน้ารถ ขณะดวงตานั้นมองนิกาไม่ละไปไหน กระทั่งได้ยินไข่หวานพูดขึ้น
“น้ามิ่งพาไข่แวะซื้อขนมด้วยนะ”
“ได้” ทางด้านนิกายืนมองสองน้าหลานคุยกันด้วยสายตาเอ็นดู ไม่นานก็ได้ยินมิ่งหันมาเอ่ยบอกด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ
“ผมกลับก่อนนะครับครู”
“ค่ะ”
นิกายกมือไหว้มิ่งอีกครั้ง จากนั้นก็มองสองน้าหลานขับรถออกไปกระทั่งพ้นสายตา พอนึกถึงเรื่องที่คุยกับไข่หวานก็ทำเอาตื่นเต้นไม่น้อย ใบหน้าสวยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ความสุขเอ่อล้นหัวใจ จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องเรียน แล้วทำความสะอาดห้องและเคลียร์งานต่อเพื่อรอเวลาเลิกงาน...
- ผู้เขียน
