“ขึ้นมาคุยบนบ้าน”
พูดจบคนตัวสูงก็เดินขึ้นไปบนบ้านด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง โดยมีร่างเล็กยืนมองด้วยหัวใจสั่นระรัว แม้จะพยายามทำทุกอย่างให้หายตื่นเต้นแล้วแต่ก็ไม่ได้ผล เจอหน้าเขาทีไรก็ไม่เป็นตัวของตัวเองทุกที
“พุทโธ พุทโธ พุทโธ” นิกาหายใจเข้าออกกระทั่งอาการตื่นเต้นทุเลาลง จากนั้นก็เดินตามอีกคนขึ้นไปบนเรือน
เมื่อเท้าสองข้างเหยียบยังพื้นชั้นสอง ตาคู่สวยก็กวาดมองบนบ้านที่เงียบสงบคล้ายกับไม่มีใครอยู่นอกจากเขาคนเดียว ไม่นานก็หยุดสายตายังคนตัวสูงร่างกำยำที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้สักมองเธออยู่ นิกาจึงส่งยิ้มให้กาญแล้วเอ่ยถามเพื่อให้หายตื่นเต้น
“ไข่หวานไม่อยู่บ้านเหรอคะ?” พร้อมกับเดินไปนั่งที่พื้นด้านหน้าเขา ขณะตาคู่สวยมองอีกคนที่ตอบเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“มันไปตลาด”
“อ๋อค่ะ” สิ้นเสียงใสตาคู่คมก็สบกับนัยน์ตามีเสน่ห์ของเธอที่มองเขาครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยถามเธอถึงเรื่องเรียนพิเศษ
“เห็นไอ้ไข่มันบอกกูว่าอยา
