ดาหลาตื่นขึ้นมาชมพระอาทิตย์ตอนตีห้าครึ่ง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อโทรศัพท์ของเธอนั้นมีสายเรียกเข้าเป็นร้อยสาย จนแบตที่ชาร์ตไว้จนเต็มหมดไปเกือบครึ่ง
แต่เธอก็เลือกที่จะทิ้งมันไว้อย่างนั้น แล้วหยิบมือถืออีกเครื่องขึ้นมา ปลุกลูกชายที่อยู่ในเสื้อกันหนาวหนา มาดูพระอาทิตย์ขึ้นกันในยามเช้า
“พี่ธันครับ หนูตื่นมาดูสิลูกว่าสวยไหม” เด็กชายธันวาขยี้ตาตื่นขึ้นมาแล้วภาพตรงหน้าราวกับความฝัน
“แม่ฮะนี่สวรรค์ใช่ไหมฮะ” เด็กน้อยผู้ไม่เคยเห็นทะเลหมอก เมื่อตื่นขึ้นมาเจอทะเลหมอกละลานตาเหมือนสวรรค์ก็ไม่ปานเช่นนี้ก็อดตื่นเต้นไม่ได้
“ใช่แล้วลูก สวรรค์ของเราสองคน” เธอกอดลูกชายไว้แนบอก รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก
เธอเก็บความสุขตรงหน้า ทิ้งความทุกข์ไว้เบื้องหลัง และก็ใช้ชีวิตกับลูกชายให้มีความสุขที่สุด
เขาเลือกแล้วที่จะมีความสุขโดยไม่มีเธอกับลูก เธอก็เลือกแล้วเช่นกันที่จะตัดเขาออกจากชีวิตไปเสียที
“ปีนี้พี่ธันสามขวบ
