เมื่อลงมาด้านล่างเห็นลูกชายนั่งทานข้าวอยู่กับผู้เป็นย่า เธอจึงเข้าไปนั่งด้วย
“คุณย่าป้อนอร่อยไหมครับ”
“อร่อยมาเลยฮับ” เด็กน้อยเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ พร้อมทั้งยิ้มให้มารดา
“แม่ว่าเราเตรียมหาโรงเรียนให้หลานดีไหม สามขวบแล้ว”
“แม่คะ หนูยังไม่อยากให้แกไปเรียนเร็วนัก เอาตามเกณฑ์เถอะค่ะ อีกอย่างหากลูกไปโรงเรียนก็เหงาด้วย” เธอพูดด้วยความกังวล ตั้งแต่ท้องจนโตขนาดนี้ เธอเลี้ยงเองกับมือ เลยไม่อยากให้ห่างกันเร็วนัก
“ยากอะไรก็มีอีกสักคนสิ”
ดาหลาเหลือบตามองขึ้นบน รำคาญเสียงเขาที่สุด เพราะไม่ว่าจะออกความคิดเห็นอะไร ก็ดูไม่เข้าท่าเอาซะเลย
“ก็ดีค่ะ รอให้หาสามีใหม่ก่อนนะคะ สามีเก่ามันใช้ไม่ได้”
“ลองใช้ดูก่อนไหม ว่าใช้ได้หรือเปล่า” เขากระซิบรอดไรฟัน
“ไม่ค่ะ ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร เดี๋ยวนี้เชื้อโรคมันเยอะ”
“อ่อ...แล้วที่จะวิ่งแรดไปหาคนอื่นนี่คิดว่ามันสะอาดนักหรือไง”
“ไม่ลองจะรู้เหรอคะว่าสะอาดไห
