เช้าวันต่อมาดาหลาตื่นขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม ทั้งที่เธอไม่รู้ว่าจะยิ้มได้แบบนี้อีกสักกี่วัน ไม่รู้ที่เขาทำดีกับเธอนี่ เพราะแม่สั่งหรือเพราะใจเขาอยากทำกันแน่ แต่มันเหมือนนำทิพย์ที่ชโลมหัวใจที่แสนจะเหี่ยวแห้งของเธอ
เธอจัดชุดไว้ให้เขา แล้วก็ไปปลุกลูกชายให้เตรียมตัวไปบ้านคุณปู่ แต่เมื่อออกมากจากห้องนอนของลูกชาย สามีก็ออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ครั้นเธอจะถามก็มีเสียงสั่งของเขาเปล่งออกมาก่อน
“รีบไปกัน” เขาเดินนำหน้าไป ด้วยใบหน้าถมึงทึง ไม่เหมือนสามีคนเมื่อคืนของเธอเลยสักนิดเดียว
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธออยากจะรู้ว่าเขาเป็นอะไร ทำไมอยู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือจนเธอก็เอาใจเขาไม่ถูกแล้วเช่นเดียวกัน
“ไม่ต้องถามหรอกน่า” เขาตัดรำคาญด้วยการที่ชักสีหน้าให้เรียบตึง แต่หญิงสาวกลับใจแป้ว
วันนี้เป็นวันพ่อแท้ ๆ แต่ทว่าเขากลับอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอจึงเลือกจะเงียบเสีย เพราะไม่อยากขัดใจและทำให้บรร
