“แม่ครับมีเรื่องด่วน เดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ” เขารีบร้อนไปทันทีไม่ได้บอกเธอและลูก โดยที่ทุกคนก็ไม่รู้ว่าเขาออกไปไหน
ในใจของดาหลามีเครื่องหมายคำถามเกิดขึ้นเต็มหัว เพราะเขาจะพาเธอกับลูกไปเที่ยว แล้วมาผิดสัญญากับลูกแบบนี้ ลูกจะไม่เสียใจหรือไง
“แม่ฮาบพ่อไปไหน”
“พ่อมีงานด่วนครับลูก”
“งานด่วนเหรอ” เด็กชายธันวาไม่โวยวาย แต่สีหน้ามีความสุขกลับจางไป เจอด้วยใบหน้าที่ผิดหวังและเศร้าสร้อยที่สุด
“ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวแม่พาพี่ธันไปเที่ยวเอง” เธออดสงสารลูกไม่ได้ วันนี้ควรเป็นวันครอบครัว แต่เขาดันเห็นเรื่องอื่นสำคัญกว่าลูก เธอได้แต่ทำใจว่าเขาจะนึกถึงเธอกับลูกเป็นเรื่องรอง งานของเขาเป็นเรื่องหลักเสมอ
หลังจากลาคุณพ่อคุณแม่ ก็ให้คนขับรถบ้านคุณแม่มาส่งที่บ้าน เธอจะพาลูกชายไปเที่ยวกันสองคน และต้องเปลี่ยนรถเป็นของที่บ้าน
เธอขับรถไปห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ใจกลางกรุงเทพ ที่มีจัดกิจกรรมวันพ่อ แต่เหมือนเธอ
