หย่าขังรัก

บทที่ 1 ของตายก็เจ็บเป็น 1/2

แม่ฮาบ แม่ชอบนิทานเรื่องอะไรฮาบพี่ธันจะได้หยิบหนังสือไปให้แม่อ่านฮาบ” เสียงใสแจ๋วของเด็กชายธันวาวัยสามขวบตะโกนถามดาหลาผู้เป็นมารดาจากห้องหนังสือ ที่เขาได้รับของขวัญจากญาติ ๆ และคุณปู่คุณย่า

ดาหลายิ้มออกมาด้วยความอบอุ่น และเข้าไปช่วยลูกชายสุดที่รักของเธอเพื่อเลือกนิทานที่น่าสนุกที่สุด เล่ากล่อมให้เขาหลับฝันดี

“แม่ชอบซินเดอเรลล่าครับลูก หนูชอบไหมครับ”

“ชอบฮะ” เด็กชายตอบอย่างเอาใจผู้เป็นมารดา แล้วก็หยิบเล่มที่เป็นเรื่องของซินเดอเรล่าให้กับผู้เป็นมารดาได้อ่านให้เขาฟัง

ร่างป้อม ๆ จูงมือผู้เป็นมารดาให้ขึ้นไปบนเตียงของตัวเอง แล้วก็เปิดผ้าห่มพร้อมกับตบที่นอนให้ขึ้นมานอนเคียงข้างกัน

ดาหลาหรี่ไฟดาวน์ไลท์ให้แสงสลัวลงที่หัวเตียง แล้วก็เปิดหนังสืออ่านนิทานให้ลูกชายฟัง

“แม่ฮาบ ซินเดอเรลล่าจะได้เจอกับเจ้าชายไหมฮาบ” ด้วยความอยากรู้เหมือนนิทานทุกเรื่องที่แม่เล่าให้ฟัง จึงถามก่อนผู้เป็นแม่จะเล่าจบเสมอ

“เจอสิครับ” เธอยิ้มตอบให้กับลูกชาย แต่ก็อดคิดถึงตัวเองไม่ได้ ชีวิตเธอเป็นเหมือนดังซินเดอเรลล่า แต่ผิดกันตรงที่เจ้าชายในฝันของนางซินเป็นคนดี แต่เธอกลับพบเจ้าชายที่แสนชั่วร้ายคนนั้น ‘เธอรักไปลงได้อย่างไร’

เด็กน้อยลุ้นด้วยความตื่นเต้นที่ เจ้าชายสั่งให้ทหารค้นหาผู้หญิงที่ใส่รองเท้าแก้วได้พอดิบพอดีแต่ก็ยังไม่มีใครพบ จนเมื่อถึงหน้าบ้านของซินเดอเรลล่าเด็กชายธันวาก็เอ่ยขึ้นมาอีก

“แม่ฮาบ แม่เลี้ยงใจร้ายทุกคนหรือเปล่าฮาบ”

“ไม่รู้สิลูก แล้วหนูล่ะอยากมีแม่เลี้ยงหรือเปล่า” เธอถามเพราะตอนนี้ข่าวของรามิล ชายผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ของคุณหญิงสาวิตรี กำลังออกเดทกับพนักงานในปกครองของตนที่ชื่อ ของขวัญ จนเธอคิดว่าเขาจะเอาเธอคนนี้มาเป็นแม่เลี้ยงของลูกเธอหรือเปล่า ถึงได้ยอมเป็นข่าวโดยไม่คิดจะแก้ตัวหรืออธิบายออกสื่อเลยสักครั้ง

“ไม่อยากมีฮาบ พี่ธันมีแม่ดาหลาก็พอฮาบ” เด็กน้อยไม่อยากมีแม่เพิ่ม เพราะกลัวจะเจอคนใจร้ายเหมือนแม่เลี้ยงของซินเดอเรลล่า

“งั้นแม่จะปกป้องลูกของแม่ให้ดีที่สุด ใครก็รังแกลูกแม่ไม่ได้นะครับ” เธอลูบหัวที่กลมทุยของเด็กชายธันวา ที่เกิดจากความรักของเธอเพียงคนเดียว

“และแล้ว เจ้าชายก็ได้ยินเสียงใส ที่ขับขานเสียงเพลง ราวกับนกไนติงเกลที่ดังแว่วมาจากห้องใต้หลังคา แต่เมื่อถามกับแม่เลี้ยงก็บอกว่าไม่มีผู้หญิงอื่นอยู่ในบ้านหลังนี้อีกแล้ว แต่เจ้าชายไม่เชื่อจึงกระโดดขึ้นไปบนห้องใต้หลังคา เมื่อเห็นแล้วว่าเป็นสตรีที่ตนตามหา จึงยื่นรองเท้าแก้วให้หญิงที่อยู่ในชุดซีดเก่าและถูกเย็บซ่อมไปทั้งตัว แต่ทว่าใบหน้ากลับสวยสง่าจนเจ้าชายอดดึงเข้าไปกอดไม่ได้”

“แม่ฮาบเจ้าชายจะจูบซินเดอเรลล่าแล้วใช่ไหมฮับ” เด็กน้อยตื่นเต้นและลุ้นราวกับตัวเองเป็นเจ้าชาย

“ใช่จ๊ะ แล้วเจ้าชายก็จุมพิตซินเดอเรลล่าหลังสวมรองเท้าแก้ว และอุ้มเธอออกจากบ้านของแม่เลี้ยงใจร้าย ไปแต่งงานและเคียงคู่กับเจ้าชายตราบนานเท่านาน”

หลังปิดหนังสือจบ เธอมองลูกชายที่อมยิ้มขวยเขินราวกับตัวเองเป็นเจ้าชายในนิทานไม่มีผิด

“โตขึ้นพี่ธันจะเป็นเจ้าชายฮาบ และจะปกป้องเจ้าหญิง” แววตาที่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นของเด็กน้อยวัยสามขวบที่พูดจายังไม่ชัดทุกคำ ทำให้คนเป็นมารดาต้องก้มลงไปฟัดแก้มยุ้ย ๆ อย่างมันเขี้ยว

“อ๊ายยย แม่ฮาบพี่ธันจั๊กจี้ฮาบ” เด็กน้อยหัวเราะร่า เมื่อตัวเองโดนมารดากลั่นแกล้งก่อนนอน

“ดึกแล้วนะครับ นอนหลับฝันดีนะครับเด็กดีของแม่” เธอจุ๊บที่หน้าผากของเด็กชายธันวาก่อนจะลุกจากเตียงนอน แต่ก็ถูกเด็กน้อยเรียกไว้เสียก่อน

“แม่ฮาบ เมื่อไหร่พ่อจะว่างมาเล่นกับพี่ธัน พี่ธันคิดถึงพ่อฮาบ” แววตาหม่นเศร้าของลูกที่พ่อไม่สนใจ ทำเอาคนเป็นแม่อย่างดาหลาต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้

เธอไม่อยากบอกให้ลูกเสียใจ ว่าผู้เป็นบิดาของเขานั้นไม่ต้องการเขา มีเพียงเธอที่ปรารถนาให้เขาเกิดมาเพียงคนเดียว

“พ่อทำงานยุ่งครับ เราเป็นกำลังใจให้พ่อโดยไม่กวนพ่อกันดีไหมฮาบ เมื่อพ่อว่างแล้วพ่อก็จะมาหาพี่ธันเองครับ” เธอลูบหัวปลอบลูก ด้วยเสียงสั่นเครือ เพราะไม่อาจจะบอกความจริงกับลูกของเธอได้

“พี่ธันรักพ่อฮาบ”

“จ๊ะ...แม่รู้ลูก เดี๋ยววันเกิดพี่ธันแม่จะบอกให้พ่ออยู่ทานข้าวกับเราดีไหมครับ” เธอกลั้นเสียงสะอื้นจนสุดกำลัง รีบปลอบให้ลูกชายหลับโดยเร็ว เพราะไม่ต้องการให้น้ำตารื้นออก จนทำให้ลูกชายเป็นกังวล

การเป็นคนที่ไม่ต้องการก็เจ็บปวดมากพออยู่แล้ว ต่อให้เขารังเกียจเธอยังไง แต่กับลูกเขาควรใส่ใจบ้าง

หลังจากปิดไฟห้องลูกชายลง แล้วปิดประตูร่างเล็กก็ทรุดลงกับพื้นหน้าห้องผู้เป็นลูกชายอย่างรู้สึกหมดแรง

เธอรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ และต้องการทำลายเธอทุกอย่าง เขาย่ำยีเธอเพียงเพราะเธอเป็นเด็กกำพร้าที่คุณหญิงสาวิตรีกับคุณท่านทศพลเก็บมาเลี้ยง เพื่อให้เล่นเป็นเพื่อนกับเขา