หย่าขังรัก

บทที่ 1 ของตายก็เจ็บเป็น 2/2

ตลอดเวลาเขาจงเกลียดจงชัง คิดว่าเธอแย่งชิงความรักของคุณหญิงสาวิตรีกับคุณทศพลไป จนเมื่อสามปีก่อนเขาเมาแล้วก็ลากเธอเข้าห้องนอนของเขา ปลุกปล้ำเอาความสาวของเธอไปครอบครอง ไม่เพียงแค่นั้นยังบังคับให้เธอไปนอนด้วย จนสุดท้ายเธอท้องลูกชายตัวน้อย

เธอร้องไห้ปานขาดใจ เมื่อเขาบอกให้เธอเอาเด็กออก แต่เธอยืนยันจะออกไปจากบ้านหลังนี้และไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีก

แต่ถ้าเรื่องมันจบแค่นั้นก็ดี แต่มันไม่ใช่ เมื่อผู้เป็นมารดาของเขา เข้ามาทันเห็นตอนเธอคุกเข่าก้มกราบให้เขาปล่อยเธอกับลูกไป นั่นทำให้สาวีตรีจับลูกชายแต่งงานกับเธอ โดยที่เขาเป็นฝ่ายที่ไม่ยินยอม

เธอจำใจแต่ง รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รัก เป็นแค่เธอคนเดียวที่รักเขาข้างเดียว

“แม่ครับ แม่ดูไม่ออกเหรอว่านังเด็กนี่ตั้งใจยั่วยวนแล้วก็จับผม” หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตา เพราะคำที่เขากล่าวหานั้นไม่เป็นความจริงเลยสักนิดเดียว เขาต่างหากที่ทำร้ายเธอ

“แม่รู้แค่ว่าเราทำอะไรต้องรับผิดชอบ ทำน้องท้องแล้วแกจะให้เอาหลานฉันออกนี่นะ ประสาท” สาวิตรียังมีความเป็นคน เธอรู้มาตลอดว่าดาหลารักลูกชายตน และเชื่อว่าดาหลาไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นแน่ หาไม่เช่นนั้น วันที่มันลากบุตรบุญธรรมเข้าห้อง เธอคงโร่มาฟ้องไปนานแล้ว ไม่รอให้ท้องโต ประจานตัวเองอย่างนี้

เธอคิดว่านางซินมีแค่ในนิยายเท่านั้น ชีวิตจริงจะหานางซินที่เจอเจ้าชายในฝันนั้นย่อมไม่มีทางเป็นไปได้

เมื่อการแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก สิ่งที่เขาทำกับเธอทุกเช้าค่ำคือประชดประชัน แต่มีเรื่องเดียวที่เธอขอไว้คือ ไม่อยากทะเลาะต่อหน้าลูก และเขาก็ทำให้เธอเสมอมา นอกจากไม่ทะเลาะแล้ว เขาแทบไม่อยากเจอหน้าลูกของเธอด้วยซ้ำ

เวลาผ่านไปจวบจนเที่ยงคืน ร่างที่เมาแทบไม่ได้สติก็ขึ้นมาบนห้อง ทำให้ร่างที่หลับไปแล้วสะดุ้งตื่นด้วยเสียงประตูที่ดังกระแทกโสตประสาท จนคนนอนหลับแล้วยังไงก็ต้องตื่น

“ผัวกลับมาไม่รู้จักมาหา เอาแต่นอน” เขามองร่างที่ไม่ยอมขยับอยู่บนเตียง ปล่อยให้เขาต้องปลดเสื้อด้วยตัวเอง จนต้องออกปากตะคอก จนเธอจำใจเยื้องย่างกายลงจากเตียง อย่างเย็นชาจนเขาอดที่จะกระแทกคำเหน็บแนมต่อไปไม่ได้

“ยืนนิ่งเป็นหินอยู่ได้ หน้าที่เมียทำอะไรบ้างไม่รู้หรือไง อยากแต่งงานกับฉันนักไม่ใช่? ทำสิ” ตลอดการแต่งงาน น้อยครั้งเขาจะพูดจากับเธอดี ๆ เรียกได้ว่าไม่เคยมี

หากไม่ใช่เซ็กส์ที่เขาอิ่มอกอิ่มใจจากผู้หญิงที่ทำหน้ามึนตึงไร้แววความอ่อนหวานน่ารักนี้ล่ะก็ เขาเขี่ยทิ้งไปนานแล้ว นอกจากเรื่องบนเตียงที่เขาหาไม่ได้จากใครแล้ว อย่างอื่นถือว่าไร้ประโยชน์

“ก็เห็นตำหินทุกวัน!” หลังแต่งงานมาเธอก็ต่อปากต่อคำกับเขาทุกวันเช่นกัน เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องรองรับอารมณ์คนบ้าอย่างเขา

หากไม่เป็นเพราะคุณหญิงสาวิตรี เธอหย่ากับเขาไปนานแล้ว เพราะอยากให้ลูกมีครอบครัวที่พร้อมหน้า จำต้องทนให้เขาย่ำยีศักดิ์ศรีทุกวัน

“คิดว่าฉันพิศวาสเธองั้นเหรอ...อย่าหลงตัวเองไปหน่อย อย่างเธอก็แค่ของตาย”

“ค่ะฉันทราบ” เธอเดินไปปลดกระดุมเสื้อให้เขาแล้วก็ถอดมันใส่ในตะกร้า พร้อมกับช่วยหยิบชุดนอนแล้วก็ผ้าขนหนูสำหรับอาบน้ำ

ต่อให้เกลียดเขาแค่ไหน หน้าที่เมียเธอก็ไม่ขาดตกบกพร่อง แค่หวังว่าวันหนึ่งเขาจะมองข้อดีของเธอบ้าง แม้ว่าความหวังมันจะริบหรี่ก็ตาม

“เมาก็ไปอาบน้ำนอนค่ะ ไม่ต้องโวยวาย เดี๋ยวลูกตื่น” เธอบอกเขาแล้วหันหลังขึ้นเตียงนอน ทำเหมือนไม่เจ็บไม่ปวดกับคำพูดของเขา ทั้งที่หัวใจนั้นรู้สึกหน่วงทุกครั้งที่เขาสาดอารมณ์ใส่เธอก็ตาม

“เหอะ!!!” เขาสบถในคำคอ นึกถึงหน้าเด็กชายธันวาที่เอาแต่มองเขาด้วยแววตาเศร้า เห็นทีไรขัดหูขัดตาชะมัด!

“ก็แค่เด็กที่ฉันไม่ต้องการ”

“อย่าพูดอย่างนี้ให้ลูกได้ยินนะ ฉันเตือนคุณเอาไว้ด้วย เมื่อไหร่ที่ฉันไม่รู้สึกอะไรกับคุณแล้ว ฉันกับลูกจะไปเอง”

“เห็นพูดกี่หนแล้ว ก็ยังอยู่อย่างเธอเหรอจะหนีจากฉัน อยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่นหรือไม่ใช่”

“ฉันหรือคุณกันแน่ที่อยากได้ ตอนนั้นไม่เพราะคุณอยากได้ฉันเป็นเมียลับ ๆ หรอกเหรอ ถึงได้ดึงฉันเข้าไปปล้ำ ทำไมคะ จำไม่ได้เหรอว่าฉันมันหอมหวานแค่ไหน”

“ฉันเกลียดเธอต่างหาก”

“เกลียดให้จริงเหอะ เห็นปล้ำฉันเอาเป็นเอาตายทุกคืน” ด่ามาเธอก็ด่ากลับ ของตายอย่างฉันก็เจ็บเป็น

“ต่อไปนี้ฉันจะไม่ ‘เอา’ เธออีก”

“ก็เห็นกลืนน้ำลายทุกที” เธอดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างแล้วหลับไปไม่สนใจเขา

คนที่โดนรู้ทันอย่างรามิลไม่พอใจกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ดับอารมณ์ขุ่นมัวเพราะตีฝีปากทีไรก็แพ้ราบคาบ