คนถูกถามหน้าแดงก่ำ และก็รีบปฏิเสธทั้งๆ ที่น้ำตายังเกลื่อนใบหน้า
“ไม่... ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หึงคุณสักหน่อย ฉันก็แค่...”
“เธอรักฉัน เธอบอกเองนี่นา และถ้าเธอจะหึงฉันมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก” ท่าทางไม่แยแสสิ่งใดเลยในโลกของลุคคาทำให้ดวงฤดียิ่งน้อยใจ หล่อนกัดปากแน่น มองเขาอย่างเจ็บช้ำ
“ใช่... ฉันเคยรักคุณ แต่ตอนนี้ ฉันกำลังจะไม่รัก กำลังจะพยายามเกลียดคุณให้ได้”
ลุคคาแสยะยิ้มและดึงร่างบอบบางที่กำลังดิ้นรนไปมาเข้ามากอดแนบอก
“ฝันไปเถอะว่าจะเกลียดฉันได้น่ะ ในโลกนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเกลียดฉันลงเลยสักคน”
“คนโอหัง คุณมันหลงตัวเองที่สุด”
คนถูกต่อว่าแค่นยิ้มซ้ำอีกครั้ง “มันคือความจริงที่เธอเองก็กำลังซาบซึ้งกับมันอยู่ไม่ใช่หรือดวงฤดี เอาน่า... อย่าพยายามทำอะไรที่มันไร้ประโยชน์และไม่มีทางเป็นไปได้เลย เธอไม่มีทางหยุดรักฉันได้ ไม่มีวัน จำเอาไว้แม่เจ้าสาวสิบแปดมงกุฎ”
“แต่ฉันจะ... อุ๊บ...”
หญิงสาวพูดได้
