ลุคคาหรี่ตาแคบมองใบหน้านวลที่เขาโหยหาแทบขาดใจมาตลอดทั้งวันเขม็ง “ฝันไปเถอะว่าจะได้นอนบนเตียงอื่นที่ไม่ใช่เตียงของฉันน่ะ”
“เอ๊ะ... คุณนี่... ก็ฉันบอกว่า...”
“คุณลุคคาคะ พาคุณหนูขึ้นรถไปเลยค่ะ เชิญตามสบาย” ป้าสมศรีแทรกขึ้น ลุคคาอมยิ้มพึงพอใจ ในขณะที่ดวงฤดีหน้าร้อนผ่าว หันไปตัดพ้อเสียงน่าสงสาร
“ป้าสมศรีแกล้งหญิงทำไมคะ”
“ป้าไม่ได้แกล้งนะคะคุณหนู แต่ป้าอยากให้คุณหนูอยู่กับสามีตัวเองค่ะ งั้นป้าเข้าบ้านก่อนนะคะ และถ้าเป็นไปได้พรุ่งนี้คุณหนูก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่หรอกค่ะ” พูดจบป้าสมศรีก็โกยอ้าวหายเข้าไปในตึกใหญ่
ดวงฤดีมองตามไปด้วยความมึนงง ซึ่งลุคคาเองก็รู้สึกไม่แตกต่างไปจากหญิงสาวนัก เขาพบพิรุธบางอย่างในดวงตาของป้าสมศรี และลางสังหรณ์ที่แสนแม่นยำของเขาก็ร้องบอกว่ามันต้องเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตแน่นอน
“ขึ้นรถ...”
“เผด็จการที่สุด!”
“หรือว่าจะให้อุ้ม”
เมื่อเห็นดวงฤดีจะขัดขืนลุคคาจึงใช้ไม้ตาย
