“คุณหญิงคะ คุณลุคคาให้เอาข้าวต้มมาให้คุณหญิงค่ะ”
คนที่นอนหันหลังอยู่หันกลับมา หล่อนลุกขึ้นนั่ง และจ้องหน้าแม่บ้านของลุคคาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ฉันไม่หิว”
“แต่คุณลุคคาบอกให้คุณหญิงทานให้หมดนะคะ” ยิ่งแม่บ้านเอ่ยชื่อของเขา หล่อนก็ยิ่งขมขื่น ลุคคาต้องการอะไรจากหล่อนกันแน่ ต้องการอะไรกันแน่ ความจริง เขาน่าจะดีใจที่หล่อนใกล้จะตาย ไม่ใช่มาช่วยเยียวยาแบบนี้
“ไปบอกเจ้านายของป้าเถอะว่าฉันไม่หิว และไม่กินอะไรทั้งนั้น”
“แต่เธอต้องกิน!”
เสียงของผู้ชายที่หล่อนโหยหาทุกลมหายใจดังขึ้น พร้อมๆ กับการก้าวเข้ามาหยุดที่กลางของห้องเขา ดวงฤดีเม้มปากสนิท ก่อนจะหันหน้าหนี
“ฉันไม่กิน อย่ามาบังคับเสียให้อยาก”
ลุคคาไม่สนใจการพยศของหล่อน เขาคว้าถ้วยใส่ข้าวต้มจากมือของแม่บ้านมาถือเอาไว้เสียเอง จากนั้นก็พยักหน้าบอกให้แม่บ้านออกไปจากห้อง
“ปิดประตูให้ด้วยล่ะ”
“ค่ะ คุณลุคคา”
เมื่อประตูถูกปิดสนิทลง มั
