ผู้ชายที่หล่อนกำลังคะนึงหากำลังยืนนิ่งอยู่ที่ขอบหน้าต่าง
ในห้องทำงานของเขานั่นเอง แผ่นหลังกว้างของเขาล้วนอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อมัดงามที่หล่อนมีโอกาสสัมผัสมาหลายครั้งแล้วสะท้อนขึ้นลงในจังหวะสม่ำเสมอ ดวงฤดีเม้มปาก กำมือแน่น ยืนลังเลอยู่กลางห้อง หล่อนก้าวเข้ามาภายในห้อง และมั่นใจว่าเขาได้ยินเสียงเปิดประตู แต่ทำไมเขายังคงยืนนิ่ง ทำเหมือนกับว่าการมาเยือนของหล่อนนั้นว่างเปล่าเสมือนอากาศธาตุกันนะ
“เอ่อ...”
“หากจะมาบอกว่าเกลียดฉัน หรือว่ามาชวนทะเลาะละก็...”
คนตัวโตที่ยืนทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างค่อยๆ หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหล่อน และนั่นก็ทำให้ผืนแผ่นดินใต้ฝ่าเท้าของหล่อนสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ลุคคากระชากลมหายใจของหล่อนได้ทุกครั้งที่สบตากัน เขาทำให้หล่อนลุ่มหลง และพร้อมที่จะคุกเข่าอ้อนวอนได้อย่างง่ายดาย
“ไสหัวไปซะ”
“ฉัน... คือฉันไม่ได้... ไม่ได้มาชวนทะเลาะ”
คนฟังที่หน้าตาไร้ความรู้สึกเดินม
