หัวใจของดวงฤดีพองโตคับอก หล่อนคลี่กลีบปากสั่นระริกที่บวมช้ำเพราะจุมพิตดุดันของลุคคาออกน้อยๆ มองเขาด้วยความปลาบปลื้มใจ
“เมื่อคืน... คุณ เอ่อ คุณวกกลับไปหาฉัน... ที่ริมฟุตปาธใช่ไหมคะ”
ดวงตาของลุคคามืดดำและล้ำลึกเกินหยั่งถึงอีกครั้งยามที่ตอบคำถามของหล่อนออกมา
“ใช่ ฉันกลับไปหาเธอ แต่เธอก็หายหัวไปแล้ว หายไปกับไอ้ก้องภพรูปหล่อนั่น”
ดวงฤดีไม่สนใจกับน้ำเสียงไม่พอใจของเขา หล่อนมองเขาแล้วยิ้มออกมา ยิ้มทั้งน้ำตา แค่นี้ก็พอแล้ว แค่นี้ก็พอแล้วที่หล่อนต้องการ ไม่ต้องรักหรอก แค่ห่วงใย แค่ไม่เกลียดชังอย่างที่แสดงออกมาตลอดเวลาก็พอแล้ว
“คุณห่วงใยฉัน...”
“ถ้าใช่แล้วทำไม...” ลุคคาไม่มีปัญญาจะปิดบังอีกแล้ว
ดวงฤดียิ้มกว้าง ไม่เคยรู้สึกว่าโลกใบนี้น่าอยู่มาก่อน จนถึงเดี๋ยวนี้ ถึงตอนที่รู้ว่าลุคคาเองก็ซ่อนความห่วงใยหล่อนไม่น้อย น้ำตาแห่งความปลื้มปีติไหลพรากอาบแก้ม
“ฉันรักคุณ... ลุคคา ฉันรักคุณที่สุด...”
