แม้จะดิ้นรน แม้จะพยายามขัดขืนแต่ก็ถูกพ่อจอมเผด็จการลากขึ้นบันไดไปได้สำเร็จอยู่ดี เสียงหัวเราะพึงพอใจของลูคัสดังตามมาข้างหลัง แต่นั่นก็ไม่ทำให้ดวงฤดีรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว ก็พ่อเจ้าประคุณรุนแรงกับหล่อนราวกับจะฆ่ากันให้ตายไปข้างไม่เปลี่ยนแปลงเลยนี่นา
“เจ็บนะ คนบ้า”
“เจ็บเหรอ เจ็บแล้วไปยั่วคุณตาฉันทำไม แพศยานักนะดวงฤดี”
คนตัวโตผลักร่างของหล่อนลงกับที่นอน จากก็เดินเข้ามาเท้าสะเอวมองที่ขอบเตียง หญิงสาวถอยหลังหนี มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
“ในหัวของคุณคงคิดแต่เรื่องบ้าพวกนี้สินะ ถึงคิดว่าฉันจะเลวขนาดนั้น”
ลุคคาแสยะยิ้ม “ก็เพราะเธอมันเลวเกินกว่าที่ฉันจะคาดเดายังไงล่ะ”
“ลุคคา...”
หล่อนเค้นเสียงเรียกเขาผ่านไรฟันของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว มองเขาทั้งน้ำตา ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมองหล่อนต่ำต้อยเรี่ยดินถึงเพียงนี้ แต่เมื่อสะกดกลั้นตัวเองได้แล้วหล่อนก็เชิดหน้าและเลือกที่จ
