“ใช่ค่ะ ทั้งพี่ฤทธิ์และคุณพลอยต่างก็แยกบ้านออกไปอยู่ข้างนอก ถึงคุณแม่จะสะดวกสบายทางกาย มีแม่บ้าน สาวใช้ มีคนขับรถ แต่ไม่มีลูกหลานอยู่ในบ้าน สีตลาว่าท่านคงเหงา”
คำพูดของสีตลาทำให้เขาได้ฉุกคิด ที่ผ่านมาเขาปลีกตัวไปอยู่บนดอย เพราะคิดว่าฐานะทางบ้านเรียกได้ว่าสมบัติที่มีอยู่ใช้ไปทั้งชาติก็ไม่หมด เขามัวแต่รักษากายคนอื่น เพราะอยากให้คนที่อยู่ในถิ่นที่การแพทย์ยังเข้าไม่ถึงได้มีแพทย์ที่ใส่ใจดูแลคนไข้ แต่ลืมดูแลรักษาใจคนเป็นแม่
ครองฤทธิ์โอบกอดสีตลาแล้วประทับจูบหวานล้ำบนลงแก้มนวล “สีตลาเป็นคนจิตใจดี ละเอียดอ่อน พี่ผิดเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่แค่อยากสานต่ออุดมการณ์ของคุณพ่อจนลืมใส่ใจคุณแม่ ต่อไปนี้ พี่จะดูแลเอาใจใส่จิตใจคุณแม่ให้มากขึ้น แต่เชื่อพี่ไหม คุณแม่จะสุขภาพจิตดีมากกว่านี้ ถ้าท่านได้รับของขวัญที่มีคุณค่าทางใจ”
“อะไรหรือคะ พี่ฤทธิ์รีบซื้อให้คุณแม่สิคะ” สีตลากระตือรือร้นเพราะอยากเห็นรอยยิ้มขอ
