“ไอ้โม่ หมาบ้านไผเจ้าแม่” (ไอ้โม่ หมาบ้านใครคะแม่)
“บะใจ้ลูก ไอ้โม่ นาฬิก๋าอันใหม่ของลูกต๋าวมัน” (ไม่ใช่ลูก ไอ้โม่ นาฬิกาข้อมือเรือนใหม่ของลูกตาวมัน)
“หือ ไอโม ก้าเจ้าแม่” (หือ ไอโม หรือเปล่าคะแม่)
“นั่นละ” (นั่นแหละ)
สีตลาไม่ถามว่าใครซื้อให้ ต้องเป็นครองฤทธิ์ที่สั่งออนไลน์ส่งไปให้ลูกตาวอย่างแน่นอน
“ต๋ามใจ๋กั๋นแต๊ๆ” (ตามใจกันจริงๆ) อดบ่นไม่ได้ “แล้วน้องยะก๋ารบ้าน ท่องสูตรคูณพ่องก่อเจ้าแม่ หมู่นี้บะมีไผบังคับ” (แล้วน้องทำการบ้าน ท่องสูตรคูณบ้างไหมคะแม่ ช่วงนี้ไม่มีใครบังคับ)
“ยะหนา แต่ตี้หายๆ ไป บะไค่แชตไปก๋วนลูก ย้อนลูกต๋าวมันจวนบัวเกี๋ยงไปเฝ้าคฤหาสน์เจ้าหญิงกู่วันเลย” (ทำนะ แต่ที่หายๆ ไป ไม่ค่อยแชตไปกวนลูก เพราะลูกตาวมันชวนบัวเกี๋ยงไปเฝ้าคฤหาสน์เจ้าหญิงทุกวันเลย)
ฟังแม่พูดสีตลาก็งงไปหมด “คฤหาสน์เจ้าหญิงตี้ไหนเจ้าแม่ อ๋อ...หนีไปผ่อการ์ตูนใจ่ก่อ” (คฤหาสน์เจ้าหญิงที่ไหนคะแม่ อ๋อ...หน
